Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 27

ÞOKAN
berginu. Hún horfði út í ljósgráa þokuna. Það hélt áfram að vera þögn. Svo
sneri hún sér við og settist við hlið hans.
„Viltu ekki tala við mig?“ sagði hún. „Ætlarðu ekki að segja neitt við mig?
Þú varst ekki orðinn svona í fyrrakvöld, á ballinu, þú skemmtir þér á ballinu,
var það ekki? Þú gerðir það, ég sá það. Ég var farin að vona að þetta væri
hætt að koma yfir þig. Svei mér þá, ég var næstum farin að halda það.“
Hann þagði. Hún horfði í gaupnir sér, sléttaði með löngum sterklegum
höndunum úr fellingum á brekáninu. Þegar honum þótti þögnin of löng og
óviðkunnanleg sagði hann: „Þú þarft ekki að vera með þessi látalæti. Þú veizt
að ég vil vera einn, ég vil að við hættum að vera saman, ég er búinn að út-
skýra það fyrir þér, þú átt að skilja það.“
„Ég hélt kannski að þú mundir vilja tala við mig. Stundum höfum við getað
talað saman þótt þú værir niðurdreginn eins og núna. Stundum hefur þér þótt
betra að tala við einhvern.“
„Bráðum fer ég burt,“ sagði hann.
„Ég get komið aftur,“ sagði hún.
„Nei komdu ekki aftur. Það er bezt þú komir ekki aftur, þú skilur það.“
Hún fór. Hvarf aftur í þokuna. Móðir hans' sem hafði verið að bjástra í
eldhúsinu hafði kallað til stúlkunnar um leið og hún var að fara og boðið
henni upp á kaffi. „Nei takk, ekki núna,“ hafði hann heyrt hana segja. „Ég
var að setja upp ketilinn,“ sagði móðirin. „Þú hleypur ekki í burtu án þess að
þiggja eitthvað.“ „Ekki núna,“ hafði stúlkan sagt. „Einhvern tíma seinna.“
Svo hafði hún flýtt sér fram ganginn.
Hann velti því fyrir sér hvort hún mundi hætta að koma. Hún hafði alltaf
komið aftur, auðmjúk og sveigjanleg, og hann hafði tekið á móti henni eins
og ekkert hefði gerzt, eins og hún væri ennþá sú sama. Hann spurði líka sjálf-
an sig hvort hann gæti skipað henni burt ef hún kæmi, hvort hann léti verða
af því að vera sjálfum sér samkvæmur þótt hann þráði hana í einverunni.
Stundum fannst honum hún fyrirlitleg og skopleg, því hvers vegna lét hún
troða á sér og hélt áfram að flaðra? Atti hún ekkert stolt? Eða átti hún ef til
vill stolt sem hann þekkti ekki; sem hún átti ein og enginn vissi um ? Eitthvað
sem jafngilti stolti?
217