Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Síða 39

VÖLUNDARHÚSIÐ
bara sá bezt siðaöi af öllum vel siðuðum, gamall húsþjónn, sem snýr sér undan
með viðbjóði, heldur ungi herrann líka.
Og þó, meðaumkun hans er samt enn jafn innileg. Og þegar stúlkan er hætt
að borða og ménast aftur af þreytu áður en hún hefur kingt síðasta munnbit-
anum, þá er það herra Axel sjálfur sem hagræðir henni á milli koddanna, vef-
ur um hana ábreiðunni, slekkur ljósið — nema örlitla týru — og læðist var-
lega út úr stofunni, þegar hann heldur að hún sé sofnuð.
Og loks er nú komið að því, að ungi herrann getur dregið andann léttara,
litið í kring um sig, brosað ögn að sjálfum sér. Óróinn og æsingurinn hafa
jafnað sig, hið dularfulla er horfið. Eftir sitja aðeins tvær staðreyndir: hann
hefur gert mikið góðverk, og hann hefur orðið sér úti um mjög undarlega
stúlku að dragast með. Það fyrra er gott og blessað, það síðara — öllu vafa-
samara. En hann hefur samt engar teljandi áhyggjur af því. í skynsamlegri
ígrundan kemst hann í engan samjöfnuð við sinn trúa húsþjón sem nú býst til
að hjálpa honum við að afklæðast og lætur á meðan rigna yfir hann spurning-
um og getgátum. Er skrifborðið inni í stofunni þar sem stúlkan er nú ein-
sömul, er það læst? Auðvitað ekki, sá gamli þekkir sinn herra. Er skjalaskáp-
urinn læstur? Nei. Og allir þessir verðmætu smáhlutir á víð og dreif um her-
bergið, eru þeir ekki eins og1 skapaðir til að hverfa ofaní alltof rúmgóðan
pilsvasa? Er þetta ekki hreint út sagt að leiða fákæna sál í freistni? Stúlkan
sefur vissulega, virtist sofa — hver veit? — lézt sofa —
Honum verður svo vel ágengt, gamla manninum, með þessu viturlega skrafi,
að ungi herrann tekur upp lyklakippuna, stendur þarna og handfjatlar hana,
hugsar sig um. Það er óneitanlega ekki alveg út í bláinn, þetta sem karlinn
segir. Það væri svosem hægt að stela frá honum. Þarna inni eru nokkrir smá-
hlutir sem leitt gætu í freistni. Og allt í einu finnur hann, að hann mundi sjá
minna eftir þessum dýrgripum, heldur en ef hann missti — ja, missti hvað?
Hann gerir sér ekki svo nákvæmlega grein fyrir því. En hann stingur lykla-
kippunni skörulega í vasann. Og þegar hann nú lítur upp og sér þungbúinn
áhyggjusvipinn á andliti sínu í speglinum beint á móti, getur hann ekki stillt
sig um að hlæja.
En nokkrum sekúndum seinna hlær hann þó enn hj artanlegar, því þegar
hann er kominn úr jakkanum og hefur fengið hann þjóninum, sér hann enn í
þessum sama viðsjárverða spegli, hvernig karlinn dregur lyklana upp úr vas-
anum, snúðugur og þrjózkufullur á svip og tautandi eitthvað í hálfum hljóðum
við sjálfan sig. Engin leið að standa gegn svo þrákelknislegri trúmennsku! Þá
229