Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 53

VÖLUNDARH ÚSIÐ
sér á grímuball. Ungi maðurinn getur ekki annað en brosað — eilítið rauna-
lega kannski. En hann á samt erindi. Hann leitar að litlum, týndum hlut sem
ekki er vert að lendi í röngum höndum. Hann stingur seðli að fleðulegri kerl-
ingunni og verður einn eftir í herberginu. Hann tekur að leita meðal hlutanna
sem liggja þar á rúi og stúi. Og meðan hann leitar án árangurs vaknar óró-
leikinn á ný.
Ekki alveg að ástæðulausu kannski. Einmitt nú kreistir stúlkuhöndin skamm-
byssuna. Og einmitt nú færist svipur á andlit litlu rókókógreifynjunnar sem
minnir á vissan hátt á stúlkuna á Café Flore. Til allrar hamingju er hún ekki
jafn einmana og hún, og umhverfið er annað. Við hlið hennar og með hand-
legginn utan um mittið á henni gengur herrann. Agnarvitund reikull í spori
kannski, en allt annað en ólánlegur. Þau leita útgangsins, koma að skínandi
björtu hliðinu. Og þar hangir auglýsingin. Þau stanza andartak, Ingiríður
lyftir skammbyssunni og miðar á auglýsinguna. Þessum stráksskap tekst að
afstýra. Nú kemur glaður hópur á eftir þeim. Það eru skjólstæðingar frú
Grossman, þokkagyðjurnar þrjár með herrum sínum. Ballinu er lokið, en ekki
kjötkveðjugalsanum. Þokkagyðjumar hljóta að hverfa á ný inn í skuggaheim
völundarhússins — en það skal verða í skrúðgöngu. Herrarnir bera blys.
Fylkingin dansar yfir torgið, litla rókókógreifynjan fremst, hávær, kát, laus
við sorg og sút. En allt í einu stanzar hún, verður eftir. Fyrir framan hana er
stórt hús, forhlið þess er öll í kolamyrkri, nema stór gluggi á neðstu hæð. Það
er ekkert sérstakt við þetta, nei, varla nokkurri manneskju gæti fundizt þetta
eitthvað sérstakt. Nema litlu greifynjunni. Hún dregst að glugganum með
ómótstæðilegu afli. Einu sinni áður hefur sama ómótstæðilega aflið rekið hana
áfram og að sama skínandi glugga.
En ef betur er að gáð og málið hugsað, þá er kannski samt sem áður eitt-
hvað sérstakt og alltaðþví draugalegt við þetta herbergi þarna. Þar standa
óaðfinnanlegu, glæsilegu húsgögnin, þar er á miðju gólfi spilaborðið og frá
ljósahjálminum í loftinu fellur birta á þrjá auða stóla. Það er sjálfsagt þessi
sterka birta í herbergi þar sem ekki er lifandi sál sem gerir það svona drauga-
legt. Það er svo auðvelt, eina og eina sekúndu, að sjá það fyrir sér fullt af
vofum.
Fylkingin káta hefur stanzað, kallar á greifynjuna og kemur nú nær. Þau
finna hana þar sem hún stendur bergnumin við gluggann. Astæðuna geta þau
ekki skilið, ekki heldur svipinn á andliti hennar. En þegar þau koma auga
243