Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Qupperneq 41

Harrouda
forkostulegum svipbrigðum, og vottuðu mér samúð sína. Ég leit ekki við
þeim. Ef satt skal segja gerði nærvera þeirra og tiktúrur mig ráðþrota. Það
var auðveldara að lesa sorgina af andlitum þeirra en mínu. Eg skammaðist
mín. Skammaðist mín að vera svo ung orðin ekkja öldungs. Mér fannst ég
hafa kastað dögum mínum á glæ. Mér hafði alltaf verið sagt að fráskilin
kona eða ekkja ætti enga framtíð fyrir sér. í hæsta lagi var hægt að bjóða
henni „annars-flokks-framtíð“; hún yrði að sætta sig við það sem lífið
kynni að bjóða henni. Hún hefur ekki lengur rétt á að krefjast neins. Hún
er ekki lengur ung stúlka, skilurðu? Hún á ekki lengur neitt nýtt að bjóða
karlmanni! Þannig fannst mér ég hafa lækkað í verði . . . Eg var hrædd og
ég skammaðist mín . ..
Þegar sá látni hafði verið þveginn, ilmsmurður og klæddur, var ég
beðin um að fara og kyssa enni hans í kveðjuskyni. Kyssa hann í síðasta
sinn! Hann, sem hafði aldrei kysst mig! Hvílík örlög! Ég skalf og ætlaði
að streitast á móti. En móðir mín teymdi mig. Þegar ég sá þennan líkama
sveipaðan hvítum líkklæðum, var nærri liðið yfir mig. Ég beygði mig
niður og þóttist snökta. Ég fann lykt dauðans, slíka sem ég hafði ætíð
ímyndað mér hana.
Mér er ennþá ógerlegt að muna hvernig það sem eftir var athafnarinnar
fór fram.
Um kvöldið fylltist ég örvæntingu. Mér varð skyndilega ljóst að ég bar
í mér hluta af þessum öldungi. Barnið sem hafði vaxið innra með mér í
þrjá mánuði, var sæði sem fyrir réttlætis sakir hafði bjargast úr líkama úr
hættu. Ég ákvað að losa mig við það. En hvernig átti ég að fara að því? Ég
var ung og reynslulaus. Ég minntist þess að með því að gleypa stóran
skammt af Soudan-pipar var hægt að framkalla fósturlát. En var ég fær
um það?
Ég sneri mér til móður minnar og hún bað mig um að sýna skynsemi
og vitnaði í kafla úr Kóraninum. Eg ýtti burt úr huga mér hugsuninni
um fóstureyðingu og gafst upp. Þegar öllu var á botninn hvolft hefði ég
aldrei haft nægilegt hugrekki til að brjóta gegn lögunum. Ég hef alltaf
verið hlýðin. Það hefur aldrei verið mikill uppreisnarandi innan okkar
fjölskyldu. Auðvitað hafa tveir af bræðrum mínum fengist við pólitík.
295