Tímarit Máls og menningar - 01.03.1990, Qupperneq 59

skeljasandur í botninum. Skeljasandur — hann er fullur af brotum, sögum,
höllum, hetjum á sveittum fákum.
Við tínum kuðunga, skrýtna steina og skeljar, sýnum hvor annarri fenginn
eins og börn sem fundið hafa gleymdan gullastokk. Svo rignir og sumarfötin
eru til einskis. Ljósi kjóllinn fer inn í skápinn aftur. Dagurinn líður hljóðlega
eins og svo margir bræður hans, gerir engin helgispjöll í heimi hversdags-
leikans, raular við sjálfan sig eins og gamalmenni. Og nótt fylgir degi,
regnþung grá og þögul.
Þögnin er eins og gömul helgisaga, hálfgleymdur ómur. Samt er líf, langt
langt í fjarska, skrölt, ómur af því sem er, var og verður. Komdu nær mér! Nei
— þá hljóðnar allt, dökknar, dýpkar. Það rignir án afláts.
30. maí
Jæja, svo þetta er þá 30. maí.
Mín eina huggun er að það skuli ekki vera tuttugasti og níundi. Það er nú
samt gott veður, svolítið rigning en stillt, þáð heyrist í fuglum.
Mér finnst það vera svo langt í burtu, eins og stofan væri innan þykkra
múra, en húsið eru þunnir timburveggir. Enn sit ég í dagstofunni, lífið er það
sama, eitt par í ástakróknum, einn hálfsofandi Ingólfur í bekknum, annar
alsofandi Jón í hinum bekknum. Halldór gamli situr á sínum stól og sínum
stað, þó er hann ekki að leggja kapal núná. Hann hefur setið svona síðan ég
kom hingað fyrst. Eiríkur leggur kapal núna. Öðru hverju rása menn um
dagstofuna í leit að griðastað fyrir þessum stálkalda ömurlega hversdagsleik,
en árangurslaust, það er sama hvert litið er.
Ási er uppblásinn af afbrýðisemi af því að við héldum að Indriði væri að
koma. Ása er ekki eins illa við neitt eins og ímyndaðan Indriða.
Með kvöldinu snjóar og kælir.
31. maí, þriðjudagur
Ó, þvílíkur dásemdardagur! Allt er lifnað á ný, sólin skín og hlýr andvari
strýkur hárið frá andlitunum. Öll veröldin brosir. Ég er uppá túni og nýt lífsins.
Maður hlær út í loftið næstum að engu.
TMM 1990:1
57