Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Qupperneq 26

Nína Björk Árnadóttir
Japönsk kona og kofi
Úr handritinu „Heimulegar veltur og aörir vængjaslættir“
Það er varla til sá eldhúskollur í þessum bæjarhluta sem ég ekki hef
setið á og talað um þetta. Um Kalla og mig. Um mig. Um hann. En nú
finnst mér bara ekkert vera lengur um að tala varðandi mig og hann. Ég
er búin. Búin á því. Og búin með það. Og þetta röfl mitt var áreiðanlega
öllum til óánægju nema örfáum forvitnis- og illgimispúkum svona í
byrjun.
En það sem ég hef reynt og reynt að laga þetta. Árangurinn er bara
ekki annar en þetta. Eilífar augnagotur og hálfar setningar milli hurða-
skella.
Til dæmis í fríinu í fyrra. Drottinn minn. Vika var það í leigusumar-
húsi. Rigning og rok og þungur svefn í sjö sólarhringa. Vöknuðum annað
slagið og vomm með verki um allt. Ætluðum að kela. Gáfumst alltaf upp
af syfju og ætluðum að gera það á morgun.
Svo var það nú líka Kata systir. Þurfti endilega að koma með þetta
grill sitt. Og fylla allt af kolafýlu. Reynandi að grilla á veröndinni
rennblautri og lekri. Rexandi á meðan um að þetta ætti svo að kallast
verönd með yfirbyggingu. Hún hékk með grillið í tvo sólarhringa. Þá
vöktum við nú meira og hlustuðum á hana tala um skilnaðinn. Mummi
bara farinn. Fárveikur maðurinn frá henni fárveikri. Sótti það bráðnauð-
synlegasta fyrir sig í greiðabíl. Allt víst útaf peningum. Sem vom ekki
einu sinni til.
Svo varð hún nú líka svona ofboðslega reið við mig. Uppúr þurru
fannst mér. Og hún þeysti burt á lödunni. Hún hafði verið að tala um
einhverja ígerð í Mumma og ég spurði „Hvaða ígerð?“
„Hvaða ígerð,“ æpti hún þá. „Ég sem hef talað um þessa ólæknandi
24
TMM 1991:4
j