Tímarit Máls og menningar - 01.12.1991, Síða 27

ígerð við þig árum saman. Þú ert gufa. Þú ert dula.“ Æpti hún. Og þeysti
svo.
Ég man nú ekki annað en Kötu og Gumma farandi frá hvort öðru —
hann með dót í greiðabílum — hún með dót í stórum flutningabílum. Svo
byrja þau alltaf aftur saman eftir einn til tvo mánuði.
En sem sagt — nóg um það að sinni.
Ég vil nú gjarna koma Sillu greyinu á fastan kjöl. Hún er þó dóttir
mín. Og algjör unglingur auðvitað.
En núna er ég líklegast dottin í lukkupott.
Fór á ráðstefnu. Þótt úttauguð væri. Kata greyið dreif mig með sér. Á
þessa ráðstefnu um erfiðleika breytingatímabilsins. Japanska konan flutti
fyrirlestra. Og framleiddi ljóðhljóð. Reyndar man ég ekki annað en
erfiðleika breytingatímabila allt mitt líf. Fór þetta samt með Kötu. Sem
betur fer.
Því þar kynntist ég japönsku konunni. Og hún á duft og duftpoka sem
hún veitti mér sannarlega af rausn og gæsku. Síðan hefur mér bara liðið
vel. Og án þess að hafa samviskubit út af því að líða vel. En sú japanska
er farin. Til að halda fyrirlestra í öðrum löndum. Og hlusta á aðra
fyrirlestra. Hún gaf sig að mér eins og hún vissi allt um mig. Samt sat ég
þarna bara eins og hlussa.
Ég á svolítið af duftinu enn. Eða duftunum. Þau eru margskonar. Sum
róa. Önnur flæma burt verki og stingi. Kalli tekur ekki eftir þessu frekar
en öðru. Þó ég kæmi heim með hárið grænt og segði „Hvemig finnst þér
hárið á mér?“ myndi hann bara segja „ágætt“. Eiginlega ætti ég að flytja
mig til pabba. Hann yrði bara ánægður. Og ég sennilega ánægð um eilífð.
Pabbi er löngu farinn. Hann dó ungur, segir fólk. Hann er í kofaræksn-
inu sem hann dreymdi alltaf um meðan hann var lífs. Stórskrítinn
maðurinn, sagði fólk. Talaði mikið um kofann. Á milli þess sem hann
spilaði fagra tónlist og sullaði í áfengi.
Birtist svo núna í draumum okkar systranna uppljómaður af sælu og
segist vera kominn í kofann. Sagði mér síðast að drífa mig bara þangað
til sín. Hann hefði aukarúm og tvo stóla. Og sífellt þá tónlist sem við
óskuðum að heyra og svo sagði hann að það væru endalausar blóma-
breiður og grænir akrar úti fyrir eins langt og maður bara vildi. Og
tímaleysi. Og fagur svefn þegar maður óskaði sér þess. Og þá dreymdi
mann ekkert, en eins og liði niður lygnar ár.
TMM 1991:4
25