Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Blaðsíða 13

Hvursu nú sem þetta var, þá er það
skjalfastlega sannað sem Halldór segir
um Ludvig Guðmundsson, að hann var
Jóni sú hjálparhella sem hanslegt var (þótt
hvorki væri það í Hamborg né með árs-
launum sýslumanns), og eins bregður fyr-
ir í eftirfarandi bréfi þeim makalausa
stórgrossista og lífsankeri blánkra, Fritza
Kjartanssyni, sem ferðaðist þetta sinnið
um álfuna með íslenzka tófubelgi fyrir
valútu.
Orðtakið ætti með réttu að vera: Að
endingu skyli upphafið skoða. I því feil-
aði mér. í upphafi ætlaði ég ekki annað en
birta hér dálítið bréf, ferðasögu Jóns Páls-
sonar til Vínar, sem hann skrifaði föður
mínum og kom óforvarandis upp í hend-
urnar á mér um daginn. En áður en ég veit
af er bréfið enn óbirt, og í staðinn allskon-
ar minngaþvættingur dottinn niður á blað-
ið. En hér er það nú, skrifað með stórri og
opinni hendi, og ekki verið að sólunda
miklu af kommum, tvöföldum samhljóða
eða svoleiðis dóti:
Wien 6/3 '21
Kæri Baldvin minn!
Þakka þér hjartanlega fyrir síðast og
alt gott. Loksins er jeg nú komin(n) til
Wien. Ferðin hefur gengið svona og
svona. Eins og jeg skrifaði ukkur frá
borði, þá voru 100 kr. í bréfinu frá
Luðvik. Rúmar 100 kr. hafði jeg undir.
Ferðin til Hamborgar gekk ágætlega,
en þegar þangað kom, kom dálítil
snurða á þráðinn. Annar Þjóðverjinn
sem var mér samferða úr Eyjunum, —
Ulbets (?) hét hann, náði í peninga-
veskið mitt, mér á óskiljanlegan hátt.
Þetta var inni í miðjum bæ á knæpu, og
við vorum báðir edrú. Jeg fór á augalif-
andi bragði í lögregluna, og alt var víst
alarmerað á einu augabragði því eftir
klukkustund var sökudólgurinn kom-
inn á lögreglustöðina, og við stóðum
þar augliti til auglitis við stórt borð,
hann, sem sakfelldur, jeg sem ákær-
andi, það hefði mér síst dottið í hug.
Hann var eingu búin(n) að eiða úr
veskinu, en jeg varð að borga 60 kr. á
lögreglustöðina fyrir alla fyrirhöfnina.
Vont að jeg fór ekki að þínum ráðum
að hafa lítið með mér af peningum, en
það var ekkert kendirí á ferðinni. Mér
er alveg óskiljanlegt hvernig hann fór
að því að ná í veskið hann hlýtur að
vera vasaþjófur. Jæja sleppum nú því
en mér kom mjög illa að verða af með
svona mikla peninga, en að lögregl-
unni dáist jeg samt. Jeg er hræddur um
að lögreglan hér í Wien hefði látið það
ógert að ná honum a.m.k. áður en hann
var búinn að eiða nokkru — í Berlín
tafðist jeg alt of lengi, þótt ég ein-
hvernveginn hefði aldrei tækifæri til
að heimsækja fólk konunnar þinnar.
Jeg hitti Fritz Kjartanson í Hamborg
og var honum samferða til Berlín. Jeg
bjóst við að geta fengið eitthvað af
peningum hjá honum og hann gaf mér
ádrátt, en hann var als ekki vel auraður
sjálfur um það leyti, en hafði mikið af
tófuskinnum, sem hann bjóst við að
geta selt á hverri stundu en það kom
aldrei sú stund og svo lammaði jeg þá
sjálfur hingað (hann gaf mér að jeta í
Berlín á meðan jeg beið en hótelsreik-
ningin(n) og farseðilin(n) hingað borg-
aði jeg).
Jeg er lítið farinn að hafast að og
þykir mér það mjög leitt. En jeg er sem
stendur svo auralítill að jeg geri ekki
betur en halda í mér golunni, vona að
þeir sendi mér einhverja upphæð, er
búin(n) að senda þeim símskeyti. Jeg
trúi ekki að þeir láti mig drepast hér í
Wien. Satt að segja er ég ekki sérlega
TMM 1993:3