Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Síða 25

heimt væri þá hans síðasta skáldsaga og
síðan leikritin sem sama hvemig maður
snýr þeim og veltir standa svo óralangt að
baki skáldsögunum. Aðdráttaraflið sem býr
í stíl Halldórs víðs fjarri í leikritunum.
Og svo virðist sem fálegar viðtökur við
leikritunum og sú kyrrð sem hafði skapast
í kring um skáldið jafnframt almennri við-
urkenningu hafí birst honum sem tómlæti.
Eftir undangengna áratuga orrahríð — var
hann nú loks óumdeildur — og um leið
stofufangi eigin frægðar.
Sem kannski skýrir þann kergjufulla bit-
urleika sem einkennir endurminninga- og
uppgjörsverkin, Skáldatíma og Islendinga-
spjall, en í síðamefnda verkinu segist Hall-
dór m.a. aldrei hafa slegið í gegn á Islandi
og sé nú gleymdur verðskuldaðri gleymsku
(bls. 91).
En það er áreiðanlega eitt af undrunum á
ferli Halldórs og mælskast um endurnýjun-
arkraft hans að það þjóðfélagslega umrót
sem fór í hönd á ofanverðum sjöunda ára-
tugnum og stundum hefur til hægri verka
verið kennt við 68 — að hann skyldi hafa
náð sæti í þeirri hringekju líka!
Það er trúlega ekki algengt að rithöfundur
gangi í shkri endumýjun lífdaga þegar hann
á fimm ár fátt í sjötugt.
í svip kemur mér þó í hug Þórbergur
Þórðarson, en hann var einmitt 65 ára þegar
hann endurfæddist og samdi Sálminn um
blómið og í kjölfarið hið makalausa ævi-
söguverk í fjómm bindum: I Suðursveit.
En það er auðvitað önnur Ella.
(Þessi samantekt er stytt/breytt útgáfa af
útvarpsþætti frá því í maí 1992)
TMM 1993:3
23