Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Page 34

Það hafa fundist þrír hnúðar. Allir seldir á uppboði við geypiháu verði.
Líklega falsaðir allir þrír.
En þú skrifaðir um hnúðinn? segi ég enn.
Marteinn Marteinsson frá Ekru horfir á mig, brosir lokuðum munni
eins og hans er vandi þegar spurningar megna ekki að glæða áhugaverð
svör.
Smaragðurinn hefur svo sem haldið vöku fyrir fleirum en mér, segir
hann loks, það er búið að skrifa mikið um hann. Fleiri þúsund síður.
Ég kinka kolli.
Það áhugaverðasta er samt, segir Marteinn Marteinsson frá Ekru, að
Napóleón á niðja á íslandi. Það er meira en líkur fyrir því, það eru
vissindi, enda leynir svipurinn sér ekki ef menn vita hvert á að líta.
Skuggarnir eru byrjaðir að tognast úti á torginu og draga svartar
myndir á steinlögnina ofan í dumbrauðar sólardreggjarnar. Þjónninn ber
gúllassúpuna fyrir Martein Marteinsson frá Ekru og ég hlusta á sötrið og
horfi út á torgið þar sem dúfumar spígspora þolinmóðar og bíða þess að
brauðmolar falli af borðplötum pylsuvagnsins. Ég hrekk við þegar Mart-
einn Marteinsson frá Ekru snertir handlegg minn.
Ef ekki stendur illa á fyrir þér, segir hann, ég hlýt að hafa gleymt
veskinu heima.
Ég kinka kolli. Svo borga ég reikninginn sem þjónninn hefur lagt á
borðið án þess ég yrði þess var.
Við göngum samsíða niður þrönga verslunargötu. Það er verið að loka
búðum. Gluggamir á efri hæðum húsanna standa opnir, matarilmur
streymir út.
Þú átt góða konu, segir Marteinn Marteinsson frá Ekm eins og
ilmurinn hafi vakið hjá honum ljúfa minningu.
Sú kona á nú annan mann, segi ég.
Það er gott, segir hann, hún var bölvað skass.
Jæja, segi ég á næstu gatnamótum, hér beygi ég, hvert ferð þú?
Ég veit af gamalli reynslu að ég er tilneyddur að taka af skarið um að
fundi sé slitið. Marteinn Marteinsson hefur aldrei, eftir því sem ég best
veit, haft fmmkvæði að því að kveðja menn.
Það var gaman að sjá þig, segir hann.
Sömuleiðis, segi ég.
Hvar býrðu? spyr hann.
TMM 1993:3
X
32