Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Qupperneq 35

Hvergi. Ég fer inn á hótel í kvöld. Flýg heim á morgun.
Hann brosir en hummar fram af sér að taka í framrétta hönd mína.
Það er of afdráttarlaust ef ég þekki hann rétt.
Mörg meistaraverk hafa glatast, segir Marteinn Marteinsson, það er
lexía í því fólgin.
Vissulega, segi ég. Jæja, Marteinn, ég verð að hlaupa.
Þá gerist það sem ég átti síst von á, hann snýst á hæli. Ég stend kyrr
og horfi á hann ganga þvert yfir götuna með hendur fyrir aftan bak, úlpan
glansar um sitjandann, sólinn á öðrum skónum gapir í skrefinu; hann
stígur upp á gangstéttina, nemur staðar eins og fyrir tilviljun undir skilti
þar sem stendur: Almenningseldhús — Næturskjól; þar lítur hann um
öxl, en þegar hann sér mig standa ennþá handan götunnar, heldur hann
áfram göngu sinni.
Búkþreyttur hníg ég í stól á hótelherbergi mínu, skola kverkamar með
örlitlu koníaki, loka augunum og von bráðar sígur á mig mók; fyrst
rökkvar fyrir innri sjónum, en síðar þegar órökvís skýrleiki draumsins
nær yfirhöndinni birtir aftur og þá sé ég endalausa hrímhvíta sléttu og
afskræmd andlit dauðra hermanna í snjónum og skelfd augu þeirra sem
lifa horfa á lágvaxinn mann sem situr gneypur á stórvöxnum hesti
hreyfingarlaus, en lyftir loks armi, og það stafar kynlegri grænni birtu af
steini sem er frostgróinn í lófa hins mikils herstjóra þegar hann gefur
skipun um undanhald.
TMM 1993:3
33