Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Síða 40

og stundum áður á leiðinni um borð. Ég var kokkur á dagróðrabáti og
hafði verið um þriggja mánaða skeið; svaf um borð um nætur og þótti
stundum betra að fá mér einn gráan fyrir svefninn. Stundum var kvíðvæn-
legt að eiga eftir að klöngrast niður í saggafullan lúkarinn. Ég hafði
komist að því að sálin gerði síður uppsteyt ef ég skellti í mig eins og einu
vodkastaupi. Þessum kráarviðkomum hafði farið fjölgandi því ég var
orðinn dauðleiður á sjómennskunni og beið í ofvæni eftir að útlegðin tæki
enda. Ég varð þó að þrauka enn um sinn því ég átti dálítið í land með að
eiga fyrir skuldunum.
Steinar var eitthvað að ræskja sig, dró upp velktan camelpakka og
stakk upp í sig sígarettu; otaði pakkanum yfir borðið til mín og lyfti
úfnum augabrúnunum. Ég leit snöggt á hann og horfði síðan á bjórglasið
sem olnbogi hans hafði strokist við þegar hann rétti pakkann að mér.
Glasið hafði færst ögn úr stað og mér sýndist það vega salt á borðbrún-
inni. Ég afþakkaði boð hans með því að hrista höfuðið og gaf glasinu
gætur því ég átti von á að það félli í gólfið á hverri stundu.
Hann kveikti í sígarettunni, sogaði að sér reykinn og blés honum frá
sér eins og hvalur. Tungubroddurinn byrjaði að eltast við tóbaksörðu á
neðri vörinni. Hann var óskaplega fölur, andlitið holdskarpt og þreytu-
legt.
Allt í einu var eins og hann myndi eftir því að hann væri fullur því
hann tók að riða á stólnum. Hann leit á mig og sagði rámri röddu:
,,Ég er búinn að vera fullur í sex daga. Kannski ég hvíli mig á
morgun.“
Ég kinkaði kolli. ,,Það væri ráð! Þú ert Steinar Sigurjónsson. Við
eigum sameiginlegan kunningja, held ég, það er að segja ef ég fer ekki
mannavillt?..
Steinar hvessti á mig útstæð augun.
,,Ég veit hver ég er. Hver ert þú?“
,,Við eigum sameiginlegan kunningja,“ endurtók ég.
,,Og hver mun það vera?“
,,ísak,“ sagði ég. „ísak Harðarson, skáld.“
Steinar lyftist upp í sætinu og bros breiddist yfír andlit hans. ,,Ójá.
ísak. ísak Harðarson er dásamlegur maður. Og hver ert þú?“
„Kristján Kristjánsson."
Hann virti mig gaumgæfilega fyrir sér en kannaðist augsýnilega ekki
við mig. Mér þótti það heldur leitt en lét á engu bera.

38
TMM 1993:3