Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Side 41

„Ég hef aðeins fengist við að skrifa, og gefið út nokkrar bækur. Ég
bý uppi á Akranesi..
„Það var rétt. Þú ert á Akranesi, já ég kannast við þig. Þú skrifar.“
„Það á víst að heita svo,“ sagði ég stillilega.
„Ég hef ekkert lesið eftir þig sem ég man eftir.“
Mér fannst hann taka heldur óheppilega til orða. Hvað átti hann við?
Átti hann við að hann hefði lesið eitthvað eftir mig en væri búinn að
gleyma því? Átti hann við að það sem ég skrifaði væri einskis virði? Eða
átti hann við að hann hefði einfaldlega ekkert lesið eftir mig?
„Já, hann ísak, það er dásamlegur maður,“ hélt Steinar áfram. „Hvað
er að frétta af honum. Ég hef ekki hitt hann svo lengi.“
„Hann er frelsaður,“ sagði ég dálítið afundinn. „Hann endurfæddist
til trúar á Jesú Krist síðastliðið vor. í maí var það víst.“
Steinar virtist ekki kippa sér upp við þau tíðindi og brosti áfram. „Já,
hann er enginn venjulegur maður hann ísak Harðarson.“
Svo kom löng þögn.
Ég dreypti á snafsinum og saup með á bjómum. Tilhugsunin um
lúkarinn var ekki jafn slæm og áður. Ég var orðinn syfjaður og þreyttur,
dagurinn hafði verið óvenju erfiður. Það leið að því að ég yrði að fara að
koma mér um borð. Sat samt kyrr og hlustaði á lágvært og notalegt
skvaldrið í salnum. Fólk kom og fór, fleiri komu en fóm; það var setið
við flest borðin og röð tekin að myndast við barinn. Ég gjóaði augunum
af og til á Steinar sem húkti á stólnum og virtist ekki hafa nokkurn áhuga
á að ræða við mig.
„Ég skrepp stundum á Bámna uppi á Akranesi,“ sagði ég. „Ég bý í
næsta nágrenni við Hótelið. Það er heldur dapurlegt, ég er stundum eini
viðskiptavinurinn,“ sagði ég.
„Jæja,“ svaraði hann og hagræddi sér á stólnum. Handleggur hans
sveiflaðist í áttina að bjórglasinu á borðbrúninni.
„Glasið þitt,“ hrópaði ég nánast.
Steinar leit upp og greip glasið sitt í sömu mund og mér sýndist það
detta fram af borðbrúninni. Hann rykkti glasinu upp að andlitinu og
teygaði stórum. Skellti því tæmdu aftur á borðbrúnina.
„Hvemig var það meðan þú varst uppi á Skaga, hvemig var Báran
þá?“ spurði ég sakleysislega.
„Báran? Hvað heldurðu að ég muni það! Jú, hvaða vitleysa, auðvitað
man ég eftir Bámnni. Ég man eftir því að á stríðsárunum földum við
TMM 1993:3
39