Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Side 42

strákarnir okkur í myrkrinu bak við grjótgarðinn, hann var fyrir neðan
húsið. Við tókum grjót úr garðinum og grýttum bretann þegar þeir voru
að koma út af bamum með stelpumar. Og svo grýttum við kanann þegar
hann tók við. Það var mikið grjótkast. Enda var veggurinn horfinn í
stríðslok."
Steinar glotti beisklega.
„Þeir eltu okkur um alla Breið og tóku í lurginn á okkur ef þeir náðu
okkur. Þetta var gamla Báran, hún brann við mikinn fögnuð stúkustrák-
anna seinna.“
,,Ég vissi það ekki.“
„Jú, hún brann.“ Skelmislegur svipur kom á andlit hans og hann bætti
við: „Það er skrýtið með þessa templara, finnst þér ekki?“
„Já? Hvernig þá?“
„Hvemig þeir rembast við að halda sér edrú. Sumir lifa fyrir það eitt
að neita sér um brennivín. Ég hef verið að velta þessu fyrir mér síðustu
daga.“
„Þú meinar þannig.“
„Finnst þér ekki undarlegt að lifa fyrir afneitunina? Þessi óskaplega
þörf fyrir að neita sér um eitthvað, og eyða síðan tíma sínum og kröftum
til að fá aðra til að neita sér um það sama. Finnst þér það ekki fáránlegt?“
„Ég veit það ekki,“ sagði ég hikandi. „Kannski er tilgangurinn
fólginn . . . í fullkominni afneitun. Eins og meinlætamennimir til for-
na...“
„Ég nenni ekki að tala um meinlætamenn. Ert þú kannski meinlæta-
maður?“
Hann sagði þetta full háðslega og ég svaraði eftir stutta umhugsun:
„Ja, ekki nema þegar ég neita mér um að skrifa eins og þessa dagana.
Ég er á sjó.“
„Svo þú neitar þér um að skrifa. Það mættu fleiri rithöfundar gera.
Réttara sagt þá ætti það að vera algjört prinsip hjá sumum rithöfundum.
Ertu fjölskyldumaður?"
„Já. Kona og tvö börn.“
„Þar fór í verra,“ sagði hann mæðulega.
„Nú, af hverju segirðu það?“
„Jæja, það þarf kannski ekki að vera neitt verra. Sumir geta það og
sumir geta það ekki.“
Mér fannst samræðumar orðnar heldur undarlegar og tæmdi staupið.
40
TMM 1993:3
J