Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Síða 49

málfræðingurinn veit. Þetta hafa íslensk
skáld líka gert eftir þörfum á ýmsum tím-
um. Ekki sýnist mér það heldur eiga við
rök að styðjast að slíkt sé einhver sérstök
goðgá í sonnettum umfram annan brag,
eða jafnvel „óþekkt eftir því sem næst
verður komist“ þó aldrei nema það kunni
rétt að vera að þess séu ekki dæmi í sonn-
ettum þeirra frænda minna Kristjáns
Arnasonar og Jónasar Hallgrímssonar
(sem orti reyndar ekki nema tvær og hál-
fa). En mörg önnur sonnettuskáld hafa
leyft sér þetta. Ekki finnst mér það lýta
t.d. Sonnettu Tómasar Guðmundssonar í
Við sundin blá þó viðskeyttur greinir sé
þar hafður sem rím í annarri og sjöttu línu.
Það sama gerist í tvígang í sonnettu
Magnúsar Ásgeirssonar Rauð lauf. Og
undirritaður, með tandurhreint sakavott-
orð frá Merði fram að Skipsfregn hóf
reyndar eitt sinn sonnettu svo: Þú segir nú
er fátt til fagnaðar.
Lesendum til umhugsunar vil ég loks
tilfæra nánast af handahófi eftirtaldar
ljóðlínur, þó ekki séu þær úr sonnettum:
Hleypur þegar hreppstjór/nn
í öngum mínum erlenr/ó . . .
(Jónas Hallgrímsson)
Aldrei hryggur og aldrei glaður,
æðrulaus og jafnhugaðwr,
stirður var og stríðluncfczdwr
Snorrason og fátalaður.
(Grímur Thomsen)
En þú átt að muna
alla tilverwnö
(Guðmundur Böðvarsson)
Fyrir sunnan fríkirkjwwa.
(Tómas Guðmundsson)
íslensku plebeiar verið þið fáta/a<5/'r.
(Þorsteinn frá Hamri)
Ef öll þessi ágætu skáld eru kauðar þá vil
ég alveg endilega fá að vera það líka.
Hallgríms frænda míns Péturssonar
kunna ef til vill einhverjir að sakna úr
þessari vitnastúku. Hann ætla ég hins veg-
ar ekki einu sinni að nefna á nafn í þessu
samhengi, svo sárt leikinn sem hann hlyti
að verða ef hann lenti í bragsnyrtingu hjá
Merði Árnasyni.
TMM 1993:3
47