Tímarit Máls og menningar - 01.09.1993, Side 93

orðuðu það, voru vön að koma saman alla eftirmiðdaga á „Klæðskera-
vinnustofunni Glæsileika“ til að skiptast á skoðunum um ýmis málefni.
Þeir höfðu yndi af kjaftasögunum sem gengu um bæinn, sérstaklegaþeim
sem snertu kynferðismál. Og þeir hittu meistara Melitón alltaf fyrir
hressan og í góðu skapi, tilbúinn að bjóða þægileg sæti. Hann var kænn
og það var hrekkjalómssvipur á andlitinu á honum. Þegar umræðumar
mögnuðust varð hann aldrei til þess að draga úr ýkjunum. Hann vissi
meira en allir aðrir í Ameríku um íþróttir og efnafræði, almannatrygg-
ingar og stærðfræði, pólitík og vísindi. Hann var án efa geðfelldasti
handverksmaðurinn í bænum Achacachi, hvítur á hömnd, kom vel fyrir
og sýndi fá merki þeirra fjörtíu og sjö ára sem hann bar. Á hátíðisdögum,
þegar bærinn vaknaði fánum skreyttur, og sérstaklega meðan Santa Lucia
hátíðin stóð yfir, klæddist hann glæsilegum, dökklitum jakkafötum með
flauelsboðungum, og á höfðinu bar hann harðkúluhatt sem var öfundar-
efni yfirstéttarinnar í Achacachi.
Sókrates Wanka kom hratt yfir aðaltorgið í fylgd tíu annarra indíána
og var á augabragði kominn að „Klæðskeravinnustofunni Glæsileika“.
— Góða kvöldið, félagi klæðskeri — heilsaði hann hátíðlega.
Meistari Melitón var ekkert hissa að sjá hvað hann var formlegur,
hann vissi vel vegna hvers þeir voru allir komnir og lést vera áhugalaus:
— Sælir, félagar... Og hvað er að frétta af gangi málefna smábænda-
samtakanna?
— Ég vil að þú útskýrir aftur fyrir mér þetta með fallbyssuna, svaraði
indíáninn ákveðinn.
— Jæja, allt í lagi, það er ekkert vandamál, en fyrst vil ég að þú mátir
á þig buxumar þínar því ég má engan tíma missa. Ég verð að lifa af vinnu
minni, og þar að auki er Chullpa að heimta jakkafötin sín. Hann er búinn
að koma að minnsta kosti tuttugu sinnum og segist verða að fá þau vegna
þess að hann ætlar að fara til La Paz í nýjum fötum til að erindast eitthvað,
ég veit ekki hvað, fyrir bæjarfélagið.
Indíáninn fór úr buxunum bak við færanlegt skilrúm og kom fram
aftur í þeim nýju og skoðaði sig í krók og kring. Hann sá að þær voru
svolítið víðar og alltof síðar. Indíánamir hlógu að honum.
— Þetta er tískan núna, félagi Wanka, víðar buxur og síður og þröngur
jakki, sagði meistari Melitón valdsmannslega og við það dó hlátur
indíánanna út. En stattu ekki svona skakkur og boginn. Stattu beinn .. .
— Allt í lagi. Og segðu okkur nú frá fallbyssunni.
TMM 1993:3
91