Dagrenning - 01.12.1956, Blaðsíða 38

sjúkum og særðum. (Lúk. 10.) Mæður
þarfnast sérstakrar aðstoðar og um-
hyggju þegar þær fæða böm. En þegar
bezt lætur geta læknarnir aðeins að-
stoðað náttúruna. Guð einn getur lækn-
að. Þegar hættulegir sjúkdómar, eins og
krabbi, æxli eða berklar taka sér bólfestu
í líkamanum er lítið gagn að meðölum.
Vér getum metið að verðleikum þá
hjúkrun, sem æft fólk lætur sjúkum í
té, en til þess að losna við líkamleg mein
verðum vér að snúa oss til Guðs, af öllu
hjarta; traust á meðölum nægir þar ekki.
Þetta á ekki sízt við um þá, sem áður
hafa treyst Guði, eins og greinilega kem-
ur fram í frásögn II. Kronikubókar, 16.
kap. 12—13 v., um Asa, sem hafði trúað
á Guð í mörgum efnum, en vantreysti
honum til að lækna sig, þegar hann
varð veikur. Biblían segir oss, hver af-
leiðing þessarar villu varð. Hann dó.
„Á þrítugasta og níunda ríkisári sínu
gjörðist Asa fótaveikur og varð sjúkleiki
hans mjög mikill. En í sjúkleik sínum
leitaði hann ekki Drottins, heldur lækn-
anna. Og Asa lagðist til hvíldar hjá feðr-
um sínum.“
III. kafli.
Hindranir á lækningum.
Vér verðum að gera oss fulla grein
þess, að vér fáum aðeins lækningu af náð
Guðs fyrir trúna. Ekkert, sem vér kunn-
um að gera, getur læknað oss, fremur
en nokkuð, sem vér gerum, getur frels-
að oss. Eigi að síður er augljóst mál, að
fólk gerir ýmislegt, sem hindrar frelsun
þess, og á sama hátt gerir það einnig
margt, sem hindrar að það hljóti lækn-
ingu. Sá einn er sannur trúmaður, sem
hefur hreina samvizku af öllum mis-
gjörðum gegn Guði og mönnum. Synd-
arinn getur farið algerlega á mis við
hina raunverulegu frelsun, vegna þess
að hann vill ekki gjöra vilja Guðs.
Kristinn maður getur nákvæmlega eins
farið gersamlega á mis við lækninguna,
vegna þess að hann vill ekki hlýðnast
Guði á einhverju sviði. En látum oss
fyrst hugleiða stöðu vora í líkama Krists
og hverju sú staðreynd veldur um lækn-
ingu vorra líkamlegu meina.
Sundurgieinum ei líkama Drottins.
Hér er átt við samfélagið í Kristi. Það
hefur komið í ljós, að sé trúin á Krist
fyrir hendi, þá fá menn lækningu sam-
stundis, hvaða kirkjudeild sem þeir telj-
ast til. Og það er meira að segja skoðun
þeirra, sem hlotnast hefur náðargáfa
lækninganna, að sá hæfileiki sé ekki
einungis ætlaður til þess að lækna kristna
einstaklinga, heldur allt samfélag Krists
— til þess að fram komi sú bæn Krists
til Föðurins, þegar hann bað „að þeir
séu eitt, eins og við erum eitt“. (Jóh. 17,
22). Það getur ekki verið rúm fyrir sér-
trúarflokka meðal þeirra, sem hljóta
guðlega lækningu.
Hvers vegna eru svo margir sjúkir
innan kirkjunnar? Páll skýrir frá ástæð-
unni í 11. og 12. kap. I. Korintubréfsins.
Vér skulum athuga I. Kor. 11 kap. 29.
v., sem er á þessa leið:
„Því er sá, sem etur og drekkur óverð-
uglega, hann etur og drekkur sjálfum
sér til dóms, ef hann gerir ekki greinar-
mun á líkama Drottins. Fyrir því eru
svo margir sjúkir og krankir á meðal
yðar og allmargir deyja (hafa dáið). En
ef vér dæmdum um sjálfa oss, yrðum
vér ekki dæmdir . . .Fyrir því skuluð
þér, bræður mínir, þegar þér komið
36 DAGRENNING