Dagblaðið Vísir - DV - 24.02.2012, Blaðsíða 48

48 Viðtal 24.–26. febrúar 2012 Helgarblað
É
g er sígauni. Eins og
Bragi afi sem var alltaf á
flakki, hló og sagði fólki
skemmtisögur. Bokkan
var oft með honum en
hún stoppar hjá mér,“ segir
Helga Braga Jónsdóttir, leik­
kona og flugfreyja.
Hvarf í fjöldann í fluginu
Helga Braga útskrifaðist úr
flugfreyjuskóla Iceland Express
í fyrra. Hún vann í háloftun­
um um sumarið og segist vel
geta hugsað sér það aftur. „Mér
fannst þetta alveg rosalega
skemmtilegt. Ég var búin að fá
að heyra að ég ætti kannski ekki
eftir að fá vinnufrið en þar sem
ég tala bæði frönsku og þýsku
var ég ekki mikið með Íslend­
inga. Ég var frekar sett í París,
Berlín og Basel,“ segir Helga
sem er ein þekktasta grínleik­
kona landsins.
Helga játar að það hafi ver­
ið góð tilfinning að hverfa í
fjöldann þegar hún þjónu­
staði erlenda ferðalanga. „Þess
vegna er ég alltaf á einhverju
flakki,“ segir hún hlæjandi en
bætir við að það sé ágætt að
vera þekkt andlit á litla Íslandi
og geta svo bara hoppað upp í
flugvél og upplifað heiminn í
friði.
Örlögin leiddu hana í grínið
Helga útskrifaðist úr Leiklist­
arskóla Íslands árið 1989. Hún
ætlaði sér að verða drama­
leikkona en segir örlögin hafi
leitt hana í aðrar áttir. „Í upp­
hafi höfðu aðrir mun meiri
trú á mér í gríninu en ég sjálf.
Í menntaskóla var ég mest í
dramanu en lék þó líka Línu
langsokk þegar ég var 15 ára
hjá Skagaleikflokknum. Lína er
auðvitað hress, skemmtilegur
og fyndinn karakter,“ segir hún
og bætir við að í nemendaleik­
húsinu hafi hún meðal annars
leikið sjö aukarullur í Mær­
in fór í dansinn. „Ég man hvað
það kom mér á óvart hvað það
var gaman að leika allar þessar
týpur og hvað ég var hissa þeg­
ar bekkjarsystkini mín fóru að
hlæja að mér,“ segir Helga sem
segist hægt og sígandi hafa farið
meira í átt að gríninu án þess að
hún yrði þess almennilega vör.
„Fljótlega eftir útskrift fékk ég
hlutverk í áramótaskaupinu en
ég fór að vinna í Þjóðleikhús­
inu og Borgarleikhúsinu og var
í leikhópnum Frú Emilíu en þar
settum við upp mikið af klass­
ískum verkum. Hins vegar var
grínið alltaf að ágerast. Ég tók
því samt ekki alvarlega fyrr en
ég var beðin um að vera með í
Fóstbræðrum. Í fyrstu seríunni
lék ég allar kvenpersónur þátt­
anna en svo buðu þeir mér að
vera með að skrifa. Þá var ég
fastráðin í Borgarleikhúsinu en
tók ákvörðun og sagði upp.“
Dömulegri í gegnum árin
Stuttu seinna var Helga beðin
um að vera með uppistand.
„Mér fannst það fráleit hug­
mynd. Ég vissi að ég gæti ver­
ið sniðug og fyndin en ég
leit fyrst og fremst á mig sem
leikkonu. Mér fannst ég ekki
skemmtikraftur og hvað þá
uppistandari þótt ég hefði
lengi fylgst með vini mínum
Steini Ármanni og Davíð Þór.
Ég var skíthrædd við þetta,“
segir hún en bætir við að kona
ein, Hrund Ólafsdóttir, hafi
einfaldlega ekki gefist upp.
„Hún var ákveðin í að fá mig
til að skemmta í Borgarfirði og
ég lít á hana sem uppistand­
sengilinn minn,“ segir Helga
sem ákvað að slá til, bjó til pró­
gramm og lærði hvert einasta
orð utan að eins og rullu.
„Þarna lék ég óperusöng­
konu, var með hárkollu, pappa­
brjóst og í þeim ljótasta kjól
sem ég hef séð. Þegar ég kom
inn var Flosi heitinn Ólafs með
ræðu og salurinn í krampa­
kasti. Ég fékk mér sæti og svitn­
aði undan kollunni og hugsaði
hvað ég væri búin að koma mér
út í. Borgfirðingar voru sem bet­
ur fer í góðu skapi eftir Flosa og
hlógu líka að mínu prógrammi.
Eftir þetta hef ég bara ekki get­
að hætt,“ segir hún brosandi
og bætir við að hugmyndin að
fyrirlestrum hennar hafi einn­
ig komið frá öðrum. „Nokkrar
stelpur í menntaskóla höfðu
samband við mig og báðu mig
að halda námskeið þar sem ég
átti að kenna þeim að haga sér
eins og dömur. Ég spurði hvort
þær væru eitthvað klikkaðar
– af hverju þær fengu ekki al­
vöru dömur sem gætu kennt
þeim að ganga með bók á höfð­
inu í stað svona brussu eins og
mín. Ég hef þó orðið dömulegri
í gegnum árin.“
Daður er ekki bara daður
Á meðal vinsælla námskeiða
Helgu er námskeið í daðri sem
hefur vakið mikla lukku. Sjálf
segist hún mikill daðrari en tek­
ur fyrir að hún sé einhver sér­
fræðingur. „Það eru alltaf ein­
hverjir sem leggja neikvæða
merkingu í orðið daður. Fyrir
mér er þetta almenn kurteisi og
það að þurfa ekki að taka sjálfan
sig svo alvarlega. Að taka eftir
fólki og meta það – koma fram
við fólkið í kringum okkur eins
og manneskjur. Bankastarfs­
maðurinn er líka manneskja og
það er konan í búðinni líka –
manneskja sem þú getur horft
í augun á, talað við og hlegið
með. Kynferðislegt daður milli
tveggja manneskja eru svo allt
annað mál og allt önnur teg­
und af daðri. Gift fólk getur líka
daðrað, það eru þessi litlu skila­
boð, blik í augunum, hrós og
svo framvegis. Það getur ver­
ið svo skemmtilegt. Fólki líður
vel nálægt döðrurum af því að
þeir koma fram við fólk eins og
manneskjur en setja sig ekki á
háan stall.“
Hún segist þakklát fyrir það
hvernig hlutirnir hafi æxlast.
„Marga af þeim fyrirlestrum og
námskeiðum sem ég hef ver­
ið að halda hef ég haldið vegna
þess að ég hef verið beðin um
það. Örlögin geta verið svo fynd­
in. Hins vegar fer maður smám
saman að vita hver maður er og
hvað maður vill en partur af því
er að vita hvernig manni líður
og það hef ég lært með árunum.
Mín heppni er að segja já þegar
ég hef verið beðin og ná að fók­
usera á verkefnið. Ég er mjög
samviskusöm og undirbý mig
alltaf vel. Það er lykillinn að vel­
gengni,“ segir Helga en bætir að­
spurð við að vissulega hafi hún
einnig verið beðin um alls kyns
hluti sem hún sagði ekki já við.
Pabbinn leikari
Helga ólst upp hjá móður sinni
á Akranesi og minnist æskunn­
ar með bros á vör. „Mín gæfa
var Skagaleikhópurinn. Við
vinkonurnar vorum ekki ákafir
fótboltaaðdáendur en vorum
frekar að dinglast í fjörunni á
Langasandinum. Í minning­
unni var alltaf sól og gott veð­
ur,“ segir hún brosandi og bæt­
ir við að þær mæðgurnar hafi
einnig eytt mörgum stundum
í æfingahúsnæði Skagaleik­
flokksins. „Mamma var for­
maður leikflokksins um tíma og
var allt í öllu þar. Svo fór ég til
Reykjavíkur til pabba um helg­
ar en hann er leikari og dró mig
með sér á æfingar og á sýning­
ar,“ segir hún og samsinnir því
að framtíð hennar hafi verið
ráðin snemma.
„Ég ætlaði að verða leikkona
frá því að ég byrjaði að tala.
Bubba frænka gerði oft grín að
mér en henni fannst svo fyndið
að heyra tveggja ára krakkann
halda því fram að hann ætlaði
að verða leikkona. Þó kom smá
efi um sex ára aldurinn. Þá var
mamma að vinna í búð og þá
fannst mér fátt áhugaverðara
því þá gæti ég fengið svo mikið
nammi. Ég sá fyrir mér bílskúr
fullan af nammi og mig sitja efst
með höfuðið við loftið og borða
mig niður á gólf. Ætli maður
hafi ekki borðað heila bílskúrs­
fylli af nammi í gegnum árin,“
segir hún hlæjandi og bætir við
að þær mæðgurnar hafi haft
það gott tvær saman.
Einrænt og rólegt barn
„Ég þekkti ekkert annað en
samt var ekki mikið um svona
litlar fjölskyldur á Skaganum á
þessum árum. Flestar fjölskyld­
ur samanstóðu af mömmu,
pabba, börnum og bíl. Pabbi
á samt fimm börn og ég var
ofsalega kát þegar ég eignað­
ist systkini. Mér fannst ég voða
sérstök, var bæði einkadóttir
mömmu og frumburður föður
míns. Fyrir vikið hafði ég ein­
hvern frumkraft þótt ég hafi á
sama tíma verið ofur viðkvæmt
barn. Þetta tvennt er stundum
erfitt að sameina en með sjálfs­
vinnu lærði ég smám saman að
byggja upp mín innri mörk.“
Hún segist alltaf líkjast
móður sinni meira og meira.
„Mamma er kokkur, eins og
sést á holdafari dóttur henn­
ar. Hennar fólk er orðsins fólk.
Bragi afi var skáld en skálda­
nafn hans var Refur bóndi.
Hann kom oft í heimsókn en
honum þótti sopinn góður.
Mamma er viðkvæm en samt
svo sterk. Hún er svo góð mann­
eskja, svo blíð og sem betur fer
er ég að líkjast henni smám
saman. Hún er mikil dama en
með mikla tilfinningagreind,
sem sést best á því hvernig hún
dílar við fólk. Sjálf var ég mjög
rólegt barn. Sat ein inni í her­
bergi og lék mér með póstkort.
Ég horfði á kortið og var fljótt
komin inn í heim þess,“ seg­
ir hún en bætir við að hún hafi
átt sínar vinkonur. „Ég hef allt­
af verið heppin í þeim efnum.
Við settumst hlið við hlið sjö
ára í barnaskólanum og þannig
hófst ævilöng vinátta. Það eru
mínar bestu vinkonur. Ég á ótal
kunningja en fáa og mjög góða
vini. Það er einrænan í mér. Við
mamma unum okkur báðar vel
einar. Í dag bý ég ein og finnst
það alveg dásamlegt.“
Dásamlegt að eiga
kærasta
Helga Braga hafði verið í sam­
bandi í tíu ár en upp úr því
slitnaði fyrir einu og hálfu ári.
Hún segir dásamlegt að eiga
kærasta en að sambandið hafi
því miður ekki gengið. „Hann
var ekki fyrir sviðsljósið og ég
virti það. Ég hef reynt að halda
„Ég eyddi um
efni fram
og eins og með svo
marga aðra meðvirka
einstaklinga treysti ég
oft fólki sem reyndist
ekki traustsins vert.
Hrífst af
skemmti-
legum karl-
mönnu
Leikkonan Helga Braga Jónsdóttir
segist hafa yfir ákveðnum frumkrafti að
ráða þar sem hún hafi bæði verið einka-
dóttir móður sinnar og frumburður föður
síns. Helga skildi nýlega eftir tíu ára sam-
band. Blaðamaður DV ræddi við Helgu
Brögu um fjölskylduna, leiklistina, fíknina,
ástina og barnleysið.
Indíana Ása
Hreinsdóttir
indiana@dv.is
Viðtal