Són - 01.01.2004, Qupperneq 110

KRISTJÁN ÁRNASON110
við öðrum og verri skáldum sem veita harða samkeppni, þó að þau
líkist helst krákum við hlið arnarins:28
krunkfróða ég korpa heyri gjalla
kringum örnina með hásum munni.
Hér duga engin vettlingatök, og hér er sem Grímur, höfundur „Ása-
reiðar“, sé fremur í essinu sínu og hafi frjálsari hendur en við hina fín-
legu og hárnákvæmu list Sapfóar. Hann hirðir ekki um að eltast við
óreglulega hrynjandi Pindars en gerir sér lítið fyrir og keyrir svifléttar
ljóðlínur hans saman í fastrímuð, háttbundin erindi með sex línum og
tveim rímuðum í lokin. Hér eru á ferðinni erindi af því tagi sem hann
notar svo víða í stærri kvæðum, svo sem „Hemings flokki Ásláksson-
ar“ og „Rímum af Búa Andríðssyni“ og hann kann að hafa lært af
kvæðabálki Byrons Don Juan og hafa sér til ágætis að vera vel fallin til
frásagnar en eru jafnframt oftar en ekki tilefni til að klykkja út með
spekiorðum. Þessum tveim þáttum fylgir Grímur eftir misvel því að
frásagnarþátturinn er yfirleitt styttur að mun og einfaldaður, enda um
goðsagnir að ræða, yfirleitt ókunnar íslenskum lesendum. En um
spekiyrði og ályktanir er því öfugt farið; þar vill þýðandinn bæta í og
sumt af því eftirminnilegasta í þýðingunum á sér ekki beina sam-
svörun í frumtextanum en er fremur eins konar útfærsla á því sem þar
er gefið í skyn. Þetta á við fleyg orð á borð við:29
Mest er vert um mikla sálarþrekið,
mun það aldrei verða frá þjer tekið.
eða
Lystin minkar, mjög ef í er borið,
mörgum fellur betur þynnra skorið.
Það er líka nokkurs vert að Grími tekst að þræða hinar höfðinglegu
hugsanir nokkuð heillega en einna best nær hann að sameina það að
fylgja frumtextanum og eigin orðkynngi þar sem lýst er náttúrufyrir-
brigðum, svo sem í lýsingu eldgoss úr Etnu þar sem þursinn Týfon
og hyski hans láta að sér kveða og sómir hún sér vel með frumkveðn-
28 Grímur Thomsen (1934 II:149).
29 Grímur Thomsen (1934 II:140–141).