Són - 01.01.2004, Qupperneq 120

120 KRISTJÁN EIRÍKSSON
Þótt ég sé veikt og visið blóm
og vaxið upp af klaka
aldrei hafa orðin tóm
ýtt mér langt til baka.
Í æsku orti Dýrólína gjarnan kersknisvísur eins og unglingum er
títt og munu þær hafa flogið um sveitina og þá ekki alltaf verið hafðar
yfir henni til hróss. Um þennan kveðskap sinn getur hún í bréfi til
Margeirs Jónssonar á Ögmundarstöðum 28. janúar 1922:
Ég var mjög ung þegar ég byrjaði fyrst að yrkja og fékk þegar
orð á mig sem orðheppinn og smellinn hagyrðingur — og herti
það á mér að halda áfram. Seinna komst ég að raun um að til
voru bæði karlar og konur er öfunduðu mig af hrósinu — og
reyndu að draga úr því með því að halda á lofti grófustu
vísunum eftir mig, vísum sem ég kastaði fram í hugsunarlausum
gáska.
Og nokkru síðar í sama bréfi skrifar Dýrólína:
Það er óneitanlega gaman að vera hagmæltur — og oft hef ég
stytt mér stundir með því en það er hvorki vinsælt né vanda-
laust eins og segir í þessu erindi sem ég orti ekki al[l]s fyrir
löngu:
Aldrei legg ég á það framt
að eignast fjöldans hylli.
Oft er bilið skolli skammt
skers og báru milli.
Aka seglum eftir vind
illa og seint mér lærist.
Eðlishvötin er svo blind
að allt úr lagi færist.11
Dýrólína tilfærir í bréfum til Margeirs nokkrar kersknisvísur sínar frá
unglingsárum og getur tilefnis þeirra og er greinilegt að þær eru fyrst
og fremst ortar í gamni og stríðni en alls ekki ætlaðar til að valda
11 Dýrólína Jónsdóttir (28. janúar 1922).