Glóðafeykir - 01.04.1979, Page 26

26
GLÓÐAFEYKIR
flytja þaðan vorið 1933, svo að ég hef þá verið tveggja ára þegar sá
verknaður var framinn, sem fyrsta minning mín er við bundin.
Eg og félagi minn á líkum aldri vorum staddir á efri hæð í húsi
foreldra minna. Þar var koffort eitt mikið
(varla hefur það nú verið stórt) með ská-
spýtu á göflum með gati í miðju fyrir hald,
var það a.m.k. nægilega vitt fyrir litla
fingur. Það virðist hafa verið sameiginleg
ákvörðun okkar að koffortið þyrfti að
komast niður stigann, en hluturinn
þungur en kraftar litlir. Varð það fanga-
ráð okkar að ég togaði í að framan en
félaginn ýtti á eftir þar til komið var á
stigabrún, þá ýttu báðir aftan á svo að
koffortið valt niður stigann með miklum
hávaða, og þar með hefur tilganginum
efalaust verið náð.
En nú er mál að ég svari því sem um var spurt.
Eg er samvinnumaður af ástæðu er ég skynjaði þegar ég var tveggja
ára: að sameinað afl orkar því sem einum er ofraun að því viðbættu, að
samvinnu fylgir oftast meira félagslegt réttlæti en einstaklingspoti.
Jón Gudmundsson.
Steingrímur Vilhjálmsson, Laufhóli, deildar-
stjóri Vuðvíkurdeildar:
Þegar spurzt er fyrir um hvers vegna ég
sé samvinnumaður, kemur eitt og annað í
hugann.
Jafnan mun það svo, að ýmsir þættir
móta manninn og mynda hjá honum af-
stöðu til hinna margvíslegu félagsmála og
skapa lífsviðhorf. Koma þar til, auk með-
fæddra erfða, áhrif uppeldis, fræðslu og
umhverfis, stétt og dagleg störf, auk þess
sem einstök atvik geta haft rík áhrif. Ég
geri ráð fyrir að allir þessir þættir hafi að Steingrimur Vilhjálmsson.
einhverju leyti ráðið afstöðu minni. Svar
mitt mótast og að nokkru af starfi mínu sem bóndi.
Á æskuheimili mínu var mikil trú á gildi samvinnuhreyfingarinnar,
enda hafði faðir minn verið einn af stofnendum kaupfélags í sínu