Glóðafeykir - 01.04.1984, Blaðsíða 44

44
GLÓÐAFEYKIR
Staðarbakka, Bjarnasonar bónda í Djúpadal, Eiríkssonar hreppstjóra
þar, Bjarnasonar. Var sr. Eiríkur á Staðarbakka albróðir Hannesar
prests og skálds á Ríp. Hannes Þorláksson, faðir Sigríðar í Djúpadal,
móður Stefáns, var albróðir Guðmundar
cand. mag. og Gísla hreppstjóra á Hjalta-
stöðum og síðan á Frostastöðum, og hjá
þeim hjónum var Sigríður að mestu alin upp,
en kona Gísla hreppstjóra var Sigríður
Magnúsdóttir bónda á Stóru-Seylu Magnús-
sonar prests í Glaumbæ, Magnússonar, og
konu hans Maríu Hannesdóttur prests á Ríp,
Bjamasonar í Djúpadal. Kona Hannesar í
Axlarhaga og móðir Sigríðar í Djúpadal var
Ingibjörg Þorleifsdóttir, bónda á Botna-
stöðum í Svartárdal vestur, Þorleifssonar
ríka hreppstjóra í Stóradal, Þorkelssonar.
Kona Þorleifs yrigra og móðir Ingibjargar var Ingibjörg Magnúsdóttir
prests í Glaumbæ, Magnússonar, og Sigríðar Halldórsdóttur Vídalín.
Stefán óx upp í foreldragarði. Stundaði nám í Eiðaskóla 1920- 1921
og lauk prófí þaðan. Að lokinni Eiðadvöl hélt Stefán kyrru fyrir heima
þar í Djúpadal til 1925, en brá sér þá vestur um haf við fjórða mann og
voru allir ungir Skagfirðingar. Allir komu þeir aftur, einn um hæl,
annar að ári liðnu, sá þriðji eftir 5 ár, en Stefán þraukaði vestra rúm 30
ár, kom þó einu sinni heim, en hvarf aftur eftir skamma hríð.
Stefán undi sér að mörgu leyti vel í Kanada. Hann átti þar fjölda
náinna skyldmenna og eignaðist fjölda vina, enda maðurinn þannig
gerður, að allir samferðamenn hlutu að bera til hans hlýjan hug. Og
eigi skorti ævintýrin - en ævintýraþrá mun að nokkru hafa valdið
vesturför hans í öndverðu. Þar vestra fékkst hann við margt. Fyrst
vann hann á veguirT frænda síns eins, einnig hjá alnafna sínum og
frænda, Stefáni Eiríkssyni, bróður Jóhönnu á Höskuldsstöðum (sjá
um hana í 7. h. Glóðaf. 1967, bls. 33) og þá við byggingastörf í
Winnepeg að sumrinu, en bústörf úti í sveit að vetrinum. „Tók þátt í
hundasleðaflutningum, hafnar- og vitabyggingum norður við
Hudsonflóa og komst þar m.a. í kynni við Indíána og Eskimóa. Þá
réðst hann til starfa í gullnámu og hafði sú vist nálega kostað hann
lífið. í námunni varð sprenging. Missti Stefán þá annað eyrað og annað
augað auk ýmissa frekari áfalla og lá lengi á sjúkrahúsi milli heims og
helju. Virtist nú um hríð sem ekki yrði lengra haildið á
Stefán Eiríksson