Glóðafeykir - 01.04.1984, Page 50

50
GLÓÐAFEYKIR
en Einar og Sigríður tóku við allri hálflendunni. Sigríður var
myndarkona sem Valgerður systir hennar, en aldrei heilsuhraust. Þau
hjón eignuðust þrjú börn: Þórhall misstu þau 10 ára gamlan. A lífieru
Valgarð, bóndi í Asi og Jóhanna, húsfreyja á Vopnafirði austur.
Einar brá búi árið 1951. Um sömu mundir eða litlu fyrr tók Valgarð
sonur hans við jörðinni (Asi 2). Valgarð kvæntist árið 1954 Elísabetu
Ragnarsdóttur. Hjá þeim dvaldist Einar lengstum það sem eftir var
ævi, en þó stundum eystra hjá Jóhönnu dóttur sinni og einkum að
vetrarlagi.
Einar var þrifnaðarbóndi en eigi framkvæmdamaður í búnaði.
Hann fór vel með allar skepnur, var hestamaður góður og á hestbaki
mun hann hafa átt flestar yndisstundir, manna lagnastur að ríða hesta
til skeiðs. Hann var ágætur ferðamaður, vökull og umhyggjusamur.
Um eða yfir 70 haust fór hann í göngur í Tröllabotna og var jafnan
ótrauður hverju sem viðraði.
Einar í Asi var gildur maður á velli og vörpulegur, myndarmaður í
sjón. Eigi fór hann varhluta af andviðrum lífsins; missti tvær
eiginkonur og ástfólginn son. En óhagganleg guðstrú og eðlislæg
bjartsýni burgu honum heilum yfir elfur allra harma, þótt viðkvæmur
væri í lund. Einar var hvers manns hugljúfi, jafnlyndur og ávallt hýr í
bragði, greiðvikinn og góðviljaður og vildi engan mann særa.
Gunnar Valdimarsson, bóndi að Fremri-Kotum á Norðurárdal, lést
hinn 30. júlí 1975.
Fæddur var hann að Rauðalæk efra á
Þelamörk 21. febrúar 1907, sonur Valdimars,
síðast bónda í Bólu í Blönduhlíð, og konu
fhans Arnbjargar Guðmundsdóttur bónda að
Grjótgarði á Þelamörk, (sjá Glóðafeyki
^ *** \ 1973, 14. h„ bls. 91).
Gunnar óx upp með foreldrum sínum,
fyrst á Rauðalæk til þriggja ára aldurs en
síðan á Fremri-Kotum á Norðurárdal, er
foreldrar hans fóru búi sínu þangað vorið
1910.Var þá harðindatíð, hjarn lá yfir öllu
þrjár vikur af sumri og sá eigi dökkan díl fyrr
en komið var vestur í Skógarhlíð á
Öxnadalsheiði. Nú er leiðin milli Rauðalækjar og Kota farin á einni
klukkustund eða jafnvel skemmri tíma, þarna tók hún tvo daga.
Gunnar Valdimarsson