Glóðafeykir - 01.04.1984, Qupperneq 51

GLÓÐAFEYKIR
51
Gunnar ólst upp við eljusemi, dugnað og forsjálni foreldra sinna
beggja og naut þess alla ævi. Hann unni æskuheimili sínu heitum huga,
batt órofa tryggð við þessa dalajörð og vildi eigi þaðan víkja, hvað sem
á dundi. Árið 1924 hvarf hann að vísu með foreldrum sínum ofan að
Bólu og var þar viðurloða nokkur ár. Um 1930 hóf hann bUstjórn og
stundaði akstur vörubíla öðrum þræði lengstum eftir það; gerðist
fyrstur manna mjólkurbílstjóri í Akrahreppi og stundaði það starf um
hríð.
Árið 1937 reisti Gunnar bú á Fremri-Kotum. Um svipað leyti
kvæntist hann Sigurlaugu Stefánsdóttur bónda í Gundargerði í
Blönduhlíð og síðar á Kúskerpi, Jónssonar síðast lengi vinnumanns á
Reynistað, Eiríkssonar bónda á Bjamargili í Fljótum, Jónsonar, og
konu hans Steinunnar Jónsdóttur, alsystur Guðmundar frá Stapa, (sjá
Glóðaf. 1971, 12. h. bls. 44). Á Kotum bjuggu þau Gunnar og
Sigurlaug meðan honum entist aldur. Böm þeirra em 5: Arnbjörg
Steinunn, húsfreyja í Garðshorni í Kræklingahlíð, Valdimar Helgi,
bílstjóri og bóndi á Fremri-Kotum, Guðmundur Kári, bílvirki á
Sauðárkróki, Reynald Smári, bílvirki í Stykkishólmi og Jón Steinar,
heima á Kotum.
Þeim Gunnari og Sigurlaugu búnaðist vel á Kotum. En í
sláttarbyrjun 1954, hinn 6. júlí, urðu þau fyrir óskaplegu áfalli: ægileg
skriða hljóp á jörðina, tún og engjar fóru undir aur og grjót, hús
skemmdust og ófært varð að kalla heim að bænum. Gunnar var að
heiman við akstur, Sigurlaug ein í bænum með börnin. Gunnar braust
heim við illan leik. Hann hafði aldrei mörg orð. En nærri má fara um
tilfinningar hans. Vart mun nokkmm hafa komið til hugar, þeim er
þama fóm fyrstir um eftir að ósköpin dundu yfir, að á Kotum yrði
búið framar. En þá sýndi Gunnar best, hvílíku æðruleysi og þreki hann
var gæddur. Ekkert var honum fjær skapi en að gefast upp. Fremri-
Kot risu bókstaflega úr rústum. Hús voru reist, land rutt og ræktað,
berar og naktar aurskriður græddar. Gunnar fékk að vísu vemlegan
tjárstyrk til að bæta spjöllin, er hinar ægilegu hamfarir ollu. En það var
þó fyrst og fremst kjarkur og áræði sjálfs hans og konunnar,
þrautseigja þeirra og órofa tryggð hans við æskustöðvar, sem sköpum
skipti - að dásamlegum gróðurmætti íslenskrar náttúru.
Fremri-Kot eru næsti bær við Öxnadalsheiði að vestan. Gunnar átti
mörg spor á heiðinni til hjálpar og aðstoðar ferðamönnum, þeim er í
hrakningum lentu. Og fyrir kom, að hann heimti mannslíf úr helju. Þá
var hlýtt og gott að koma heim að Kotum. Þar var raunar alltaf gott að