Saga - 2009, Blaðsíða 26

einhvern tímann fletta upp í þingtíðindum — í bæði skiptin vissi ég
þó að innlegg mitt hefði engin áhrif á gang mála. Af þessu má ljóst
vera að einhvers staðar í hugskotinu er spurningin um arfleifðina.
Jafnljóst er þó að mín verður ekki minnst fyrir þátttöku mína í þess-
um umræðum heldur fyrir að hafa þrjóskast við að láta fólk ekki
gleyma breytingu á eftirlaunakjörum æðstu ráðamanna, þ.e. hæsta-
réttardómara, þingmanna og ráðherra, sem gerð var í des ember
2003 — fyrir að hafa verið fyrsti flutningsmaður frumvarps um
breytingar á þessum lögum þegar ég kom inn á þing í tvær vikur
haustið 2007. efalaust er það skoðun margra að í málflutningi
mínum og þrjósku við að reka þetta mál hafi ég hugsað um vin-
sældir eða eftirmæli. Svo er þó hreint ekki. Málstaðurinn naut
vissulega almenns stuðnings, en fyrir sjálfri mér hefur þó fyrst og
fremst vakað að reyna að vera samkvæm sjálfri mér. Þegar þetta er
skrifað veit ég ekki hvort fullum sigri hefur verið náð og eftir-
launakjörum ráðamanna breytt eins og ég og félagar mínir lögðum
til. Ég vona þó að svo verði og vissulega gleðst ég yfir þeim árangri
sem þegar hefur náðst, þó mér finnist þetta í raun einungis táknræn
breyting fyrir allar hinar breytingarnar sem ég tel nauðsynlegar í
stjórnkerfinu.
Þorsteinn Pálsson, alþingismaður 1983–1999 (Sjálfstfl.). Fjármála -
ráðherra 1985–1987, forsætisráðherra 1987–1988 og sjávarútvegs-,
dóms- og kirkjumálaráðherra 1991–1999
Ég hygg að flestir hafi á bak við eyrað að það sem þeir segja og gera
haldi verðgildi í búð reynslunnar. Ráðherrar eru þar engin undan-
tekning. Láti menn sig þau reynslukaup engu skipta er það vísbend -
ing um tækifærismennsku. Hún er misgóður áttaviti í pólitík.
Ráðherra getur ekki reiknað með að sagnfræðingar framtíðar-
innar dæmi verk hans öðruvísi en blaðamenn dagsins. Í flestum til-
vikum gildir því einu hvort menn hugsa til eftirmælanna við töku
ákvarðana eða ekki. Ráðherra er jafnan í þeim sporum að þurfa að
sannfæra samferðamenn sína um réttmæti þess sem hann ákveður.
Í byrjun tíunda áratugarins lögðu vísindamenn til verulegan
niðurskurð þorskveiðiheimilda. Hrun þorskstofnsins var ekki úti -
lokað ef allt færi á versta veg. Sjávarútvegsráðherrann einn bar
ábyrgð. Vald hans laut þó takmörkunum þingræðisreglunnar. Fast
var tekist á um málið að tjaldabaki.
sigrún pálsdóttir26
Saga vor 2009 UMBROT NOTA-1:Saga haust 2004 - NOTA 5.5.2009 15:51 Page 26