Breiðfirðingur - 01.04.1954, Síða 32

22
BREIÐFIRÐINGUR
hefur hann orð á því í rúmi sínu, að ekki hafi stúlkurnar
getað látið það vera, að fara út um nóttina, þó að hann hafi
tekið þeim vara fyrir því, og hefur fleiri orð þar um. — En
hann voni þó, að það verði ekki að sök í þetta sinn.
Ekki veit ég, hvort nú er farið að loka bænum í Sviðnum,
en mig grunar að það sé ekki gert, enda útlátalaust, því
þjófar og illræðismenn eru ekki til í grenndinni.
Hér verður nú ekki öllu meira sagt frá Olafi Teitssyni og
Sviðnum. Þess má þó að lokum geta, að Flateyjar-Fram-
farastiftun veittu honum verðlaun þegar á fyrstu búskapar-
árum hans, árið 1845, „fyrir bót á ábýli hans og annan dugn-
að, fjóra ríkisdali.“ Er þetta sagt þeirri sælu stofnun til
verðugs lofs. Því margt hefur verið verðlaunað, er úr raeira
hismi hefur verið gert og stórum ver unnið. -— Enn í dag
eru verk Ölafs það markverðasta sem séð verður í Sviðn-
um. Að koma þar, er eins og að koma inn í annan heim,
þar sem allt angar af minningum og manndómi horfins
tíma, og hugþekkur blær er yfir öllu. Bærinn, torfkofarnir
í túninu, garðarnir, bryggjurnar, varðan, allt fer þetta svo
vel í sínu umhverfi, á fleti hinnar litlu, grænu eyjar, að á
betra verður ekki kosið. —
Og yfir Sviðnum öllum hvílir einhver forn þokki. eitt-
hvað yfirlætislaust og hlýtt, sem minnir á það bezta og
traustasta, sem til var í íslenzkum sveitum, en of óvíða er nú
að finna — og tæplega annars staðar í Breiðafjarðareyjum,
enda hefur meira umrót átt sér stað í þeim flestum á síð-
ustu árum.
5.
Olafi er svo lýst, af þeim sem muna hann: Hann var
röskar þrjár álnir á hæð og þrekinn að því skapi. Axlasig-
inn nokkuð, lotinn í herðum og útlimastór. Rammur að afli.
Andlitið stórskorið, toginleitt en svipurinn hýr og drengi-