Breiðfirðingur - 01.04.1954, Side 49

BREIÐFIRÐINGUR
39
var þeirra aðall að sleppa ekki hendinni af þeim, er leituðu
ásjár og trúðu þeim fyrir vandamálum.
Skúli Thoroddsen hvarf okkur alltof fljótt í blóma lífs-
ins. Frú Theodóra varð háöldruð. Að síðustu lifði hún í
sínum ævintýraheimi, umvafin ástúð fjölskyldu sinnar og
vina.
I sólríku stofunni sinni sat hún jafnan og skóp dýrleg
verk. Eins og hún var allra kvenna næmust á töfra íslenzkr-
ar tungu, þá var hún högust í höndum. I lítinn dúk saum-
aði hún blóm heiðanna eða ævintýramyndir. Veggir stof-
unnar þaktir myndum minninganna, en á hillum og í
gluggakistum voru sjaldgæfir steinar og ýmis undur nátt-
úrunnar, haganlega fyrir komið. Fegurð, samræmi og tryggð
einkenndi þennan helgidóm gömlu konunnar, ósjálfrátt tók
uiaður skóna af fótum sér er inn var komið.
Um jólaleytið í vetur heimsótti ég frú Theodóru. Ffún sat
í rúmi sínu hógvær og brosandi, minntist á vinina og sína
nánustu sem horfnir voru um sinn. Opnaði nisti er hún
geymdi ávallt á brjósti sér, í því voru myndir og fölnaðir
hárlokkar þeirra, sem horfnir voru. Hún tók í hönd mér,
svo einlæglega sem henni var lagið, og ég sá ljós eilífðar-
innar í augum hennar. Hún sagði næstum við sjálfa sig:
„Þau bíða.“ Svo benti hún á myndirnar á veggjunum og
sagði brosandi: „Nú fer ég bráðum til þeirra, þú þekkir þau
öll, ég veit að þú gleymir okkur ekki, Guðmundur minn.“
— Eg gleymi þér ekki, við gleymum þér ekki, þjóðin man
þig ávallt. íslenzkir listamenn og konur árna þér góðrar
ferðar, þakka þér eilífa vináttu og móðurlega handleiðslu.
Allir sakna þín!
Guðmundur Einarsson, frá Miðdal.