Breiðfirðingur - 01.04.1957, Blaðsíða 45
BREIÐFIRÐINGUR
43
ekki til greina. Þar voru engar knæpur til og varla kom
það fyrir að menn sæust drukknir. Flestir voru í „stúku“
og þótti höfuðskömm að brjóta regluna. Enda gaf Oscar
Clausen það ekki eftir og stjórnaði bindindismálunum kná-
lega, þótt ungur væri þá.
Samt heyrði ég nú talað um, að verzlanirnar ættu alltaf
svona eina tunnu/ í „pakkhúsinu“ — innan um aðrar vörur,
og minnir mig að flaska af þrælsterku brennivíni kostaði
krónu.
Allt fólk í Stykkishólmi var íslenzkt, þó tæplega mætti
greina móðurmál þess frá danskri tungu. Efast ég þó um
að Danir hefðu skilið þar eitt einasta samtal, svo afleitur
var framburður þessa blandaða máls. En hvað um það,
svona töluðum við og álitum „allt í lagi“.
Svo var það seint í september 1907, að ég fór í fyrsta
sinni til Reykjavíkur. Þið munið, hvað ég kveið fyrir að
fara í Stykkishólm, þá var þó hálfu verra að skilja við
hann. Þar átti ég svo einlæga æskuvini og annað fólk, er
hafði reynzt mér vel.
Og enn var það Island. Alls staðar sama dýrðin, sem
kann lagið á tilfinningum manna og endist öllum vel.
Nú hef ég verið æði mörg ár í kaupstað. Alltaf liðið
vel, en hvergi fundið sams konar unað og þann, er bænda-
býlin lifa og hrærast í. Þess vegna skulum við nú segja
„Guði sé lof fyrir allt, sem hann hefur gefið jörðinni
okkar.“
Svo vil ég þakka Breiðfirðingafélaginu þetta vingjarn-
lega boð og óska því allra heilla.
Kristín Sigfúsdóttir
frá Syðri-Völlum.