Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 40

Ævar Örn Jósepsson
sem var á kafi í Herbalife og Dale Carnegie. A party from hell var
það fyrsta sem kom uppí kollinn þegar Dísa tilkynnti honum hvað
til stóð. Lífsgleði njóttu, mæ ass, var það næsta. Þetta var ekki leið-
in til þess, ekki í hans kokkabókum. Hann hafði færst undan en
Dísa hafði ekki bakkað um millimetra. „Þú veist alveg hvernig þetta
er,“ sagði hún, „það verða allir þarna. Hvernig heldurðu að það líti
út ef við mætum ekki? Við erum ennþá stökk með næstum alla síð-
ustu sendingu og slatta af þeirri þarsíðustu, við megum ekki við
því að Kalli verði fúll útí okkur núna.“ Hann reyndi áfram að
malda í móinn. Benti á að það gæti orðið erfitt að fá barnapíu með
svona stuttum fyrirvara, spurði hvort það væri ekki nóg að hún
færi í þetta skiptið, hvort hún gæti ekki bara sagt þeim að hann
væri veikur, eða börnin. Svörin voru öll á einn veg. Og nú var hann
hér, slagandi í áttina að míkrófóninum í takt við dynjandi lófatakið.
Hin voru öll búin að syngja minnst einu sinni, sum tvisvar og Kalli
meiraðsegja þrisvar, einsog venjulega, þótt hann væri áberandi
versti söngvarinn af öllum þessum fjórtán rammfölsku fávitum.
Eða þrettán, Dísa var auðvitað enginn fáviti en hún var rammfölsk
og gat verið algjört pein...
Jonni vissi að hann gat ekki sungið. Hann hafði aldrei getað
sungið og það mundi ekki breytast í kvöld. Það var þó eitt sem
Herbalife fékk ekki breytt, og ekki Dale Carnegie heldur, það
heyrðist best á Kalla.
„Ertu búinn að velja lag?“ spurði einhver hásri röddu. Líklega
Helga. Húsmóðirin. Ef húsmóður skyldi kalla, hugsaði Jonni og
flissaði ósjálfrátt. Aflitað hár, fjörtíuogfimm með dauðahald á tví-
tugu, wonderbra undir fleginni silkiblússu og shockups undir
þröngu mínípilsi. Og langar eldrauðar neglur á lúkum sem fóru út-
um allt. Viðbjóður. Jonni taldi sig frjálslyndan og fordómalausan,
en þetta var einum of. Dísa hafði tekið eftir þessu káfi, hann var
viss um það, en látið einsog ekkert væri og litið undan þegar hann
reyndi að gefa henni merki um að koma sér til bjargar. En Helga lét
hann í friði núna þegar allir horfðu á og Jonni kinkaði bara kolli.
„Stóns,“ sagði hann, „númer ellefu.“ Hann vissi ekki hvort það var
bölvun eða blessun, en úrvalið af lögum í þessari græju þeirra var
alltaf óvenju gott. Fullt af lögum sem hann fílaði. Það var blessun.
Bölvunin fólst í því að þeim var nauðgað svo hrikalega, hverju á
38
TMM 2004 • 1