Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 53

Línudans
og vissi af því. Og var að núa þeim því um nasir með þessu.“ Árni
kinkaði kolli.
„Já,“ sagði hann, „og að minnsta kosti tveir kveiktu á perunni og
svöruðu.“ Katrín leit spyrjandi á hann.
„Karl, og Marinó,“ útskýrði Stefán. „Marinó með Strít fæting
man, og Karl með Nó expekteisjons. Þótt hann hafi auðvitað ekkert
verið að taka það fram þegar hann talaði við okkur hérna áðan.“
„Önnur árstíð, önnur borg,“ hélt Árni áfram, „en það er auka-
atriði. Slagsmálahundurinn kynnir sig með nafni, öfugt við sögu-
manninn í Sympaþí. Hey! Sed mœ neim is kolld distörbans... “
sönglaði hann og Stefán tók undir í næstu línu: „Æll sját and skrím,
æll kill ðe king, æll reil at oll his sörvants... “ Katrín lagði fingur að
vörum sér og þeir snarþögnuðu, vandræðalegir á svip. Stefán
ræskti sig.
„Já. Og svo kom semsagt Karl næstur með sitt lag. Um mann
sem var einusinni ríkur en er orðinn fátækur.“
„Og sem elskar konu sem sveik hann fyrir svín. Fyrir mann, sem
honum finnst vera svín, semsagt. Fyrir neðan hennar virðingu alla-
vega.“
„Afskaplega fróðlegt alltsaman,“ sagði Katrín án þess að hljóma
vitund einsog hún meinti það. „Og þessi?“ Hún hnykkti höfðinu í
átt að Jónasi, sem enn hraut oní klofið á sér í stólnum. „Um hvað
var hann að tjá sig?“
„Lagið heitir Bitsj,“ sagði Árni hikandi. Eitthvað í raddblæ Katr-
ínar sagði honum að fara varlega. „Það fjallar reyndar um hvað
hann elskar konuna mikið, sem hann syngur um, þótt titillinn gefi
kannski eitthvað annað í skyn. Það er sko ástin sjálf sem er - sem
er bitsj, semsagt.“ Hann var kafrjóður undir hvössu augnaráði
Katrínar og meiraðsegja Stefán virtist fara hjá sér þegar hann tók
upp þráðinn og spann hann til enda.
„En ég held að það sé samt óhætt að álykta að titillinn hafi ver-
ið aðalatriðið í hans tilfelli,“ sagði hann. „Það virðist sem hann hafi
alltaf komið sér undan því að syngja í þessum teitum, þangaðtil í
gærkvöldi semsagt, og það var jú konan hans sem sá til þess að
hann neyddist til að breyta útaf þeirri venju. Þaraðauki Hann
ræskti sig. „Þaraðauki var Mikael eitthvað að manga til við hana.
Konuna hans, það er að segja.“ Katrín kinkaði kolli.
TMM 2004 ■ 1
51