Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 51

Línudans
partí hefði verið einsog öll hin að flestu leyti. Þau höfðu borið sam-
an bækur sínar yfir matnum, rabbað um nýjustu söluvöruna og
reynslu sína af henni, hvatt hvert annað til dáða og hjálpast að við
að ryðja gólfíð og koma upp karaókígræjunum áður en þau tóku
til við sönginn, síðan dansinn, smá spjall og svo í háttinn þegar hin
voru farin. Fernt var þó öðruvísi. Mikael var á svæðinu, Jonni söng,
Jonni dó og þau gistu. Ekkert af þessu hafði gerst áður.
„Jonni söng,“ bergmálaði Stefán eigin hugsanir. „Jonni söng.
Stóns. Bitsj. Smekkmaður.“ Árni kinkaði kolli og fletti minnis-
kompunni þartil hann fann það sem hann leitaði að. Karl hafði
gert einsog honum var sagt, lýst partíinu í minnstu smáatriðum.
„Hérna. Tvö Abbalög, tvö Jútú, eitt með hinum og þessum, en
íjögur Stónslög.“ Hann leit á Stefán. „Og Mikael söng eitt þeirra.
Sympaþí for ðe devil.“ Stefán togaði í neðri vörina með þumli og
löngutöng.
„Leyfðu mér að sjá þetta aðeins,“ sagði hann og teygði sig eftir
bókinni. „Öll af Beggars bankett,“ sagði hann og leit á Árna, „nema
Bitsj.“
„Jamm. Mikael byrjar á Sympaþí, svo kemur - hvað heitir hann?
Handboltakappinn?“
„Marinó,“ sagði Stefán, „með Strít fæting man, svo Karl með Nó
expekteisjons og Jónas síðastur með Bitsj.“ Þeir horfðust í augu og
kinkuðu íbyggnir kolli. Katrín leit á þá á víxl, skilningsleysið upp-
málað.
„Og hvað?“
„Þú ert ekki mikil Stóns-kona, er það?“ spurði Stefán alvarlegur.
„Nei,“ viðurkenndi Katrín. „Ég er það ekki.“ Stefán hristi höfuð-
ið.
„Eini gallinn við þig,“ sagði hann, „eða sá eini sem ég hef ástæðu
til að setja útá allavega.“ Það vottaði fýrir brosi í brúnum augun-
um. „Meistarinn og Margaríta, þá, hefurðu lesið hana?“ Hún kink-
aði kolli, þegjandi. Hún vissi ekki hvert þetta samtal stefndi eða
hversvegna þeir voru að tala um tónlist og bókmenntir þegar það
lá beinast við að taka morðingjann strax niðrá stöð til alvöru yfir-
heyrslu áður en sjokkið yfir verknaðinum viki fýrir mögulegri for-
herðingu. Þau höfðu nóg í höndunum til þess, hélt hún, þurftu
ekki einusinni að treysta á að Hundurinn og hans lið næðu fingra-
TMM 2004 • 1
49