Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 105

ÁR 1 LÍFI EITURPENNA
Örsögurnar voru eftir rússneska skáldið Daniil Kharms og voru
skemmtilega fjarstæðukenndar. Síðasta sagan var af rauðhærðum manni
sem var ekki með neitt hár, engan munn, ekkert nef, ekkert bak, enga fæt-
ur og engar hendur. Þegar Hafliði sagði þessa sögu var hann nýbúinn að
átta sig á að hann var ekki bara í eigin heimi heldur hluti af leiksýningu.
Þá varð honum svo mikið um að hann lak einhvern veginn niður á svið-
ið og hvarf. Það var reglulega flottur endir.
Guðbrandsmessa hin einfalda
Skömmu eftir leiksigur Hafliða í Kópavoginum voru haldnir Myrkir
músíkdagar og af viðburðum hátíðarinnar sem ég fór á var sláandi fátt er
kom á óvart. Ég man eftir leiðinlegum raftónleikum og einnig að ég skrif-
aði um ráman næturgala sem John Speight hafði af einhverjum ástæðum
látið óbóleikara líkja eftir. Það var ankannalegt. Hins vegar var verulega
gaman að heyra tónverkið Gang eftir Þorkel Sigurbjörnsson á Sin-
fóníutónleikum (ekki á Myrkum músíkdögum), en sjálfur Ashkenazy
hafði pantað verkið nokkrum árum áður. Gangur heyrðist þarna í fyrsta
skipti á íslandi og var án efa ein fallegasta tónsmíðin sem frumflutt var á
árinu.
Annað glæsilegt tónverk var Guðbrandsmessa eftir Hildigunni Rún-
arsdóttur, en hún vakti sérstaka athygli fyrir svo einfalt tónmál að jaðraði
við ofdirfsku. í messunni var hið einfalda aldrei einfeldningslegt, enda
vakti tónlistin mikla lukku og var tilnefnd til íslensku tónlistarverðlaun-
anna, ásamt nokkrum öðrum tónsmíðum.
Því miður er ég alveg búinn að gleyma hverjar hinar tilnefningarnar
voru í þessum flokki, en verk eftir Tryggva Baldvinsson bar sigur úr
býtum. Ég missti af tónleikunum þegar það var frumflutt, en Tryggvi er
hæfileikaríkt tónskáld og flest sem ég hef heyrt eftir hann hefur látið vel
í eyrum. Ég er viss um að hann hefur átt verðlaunin skilið.
Fleira gott kom frá íslenskum tónskáldum á árinu og mér eru minni-
stæðir tónleikar í 15:15 röðinni sem báru yfirskriftina „Á milli myrkurs
og þagnar“. Þar leiddu saman hesta sína Snorri S. Birgisson er samdi tón-
listina og Lovísa Ósk Gunnarsdóttir sem dansaði. Snorri sást ekki á svið-
inu en Sigurður Halldórsson sellóleikari var þarna að reyna að æfa sig og
Lovísa var sífellt að trufla hann. „Má segja að þau Lovísa og Sigurður hafi
gjörsamlega dáleitt áheyrendur með úthugsuðu látbragði sem var á
mörkum þess að vera erótískt,“ skrifaði ég í DV: „Þau voru í fyrstu full-
komnar andstæður, hann virðulegur gleraugnaglámur sem einbeitti sér
bara að músíkinni; hún, fáklædd, að reyna að tæla hann til sín með því
TMM 2004 ■ 1
103