Tímarit Máls og menningar - 01.02.2004, Blaðsíða 56

Ævar Örn Jósepsson
án opnaði munninn til að mótmæla en hætti við. Hann hafði allt-
af hvatt undirmenn sína, jafnt í orði og æði, til að koma fram við
sig einsog jafningja og gat ómögulega farið að skamma Katrínu
fyrir að láta það eftir honum þegar það loksins gerðist.
„Ólræt,“ sagði hann og fórnaði höndum, „stráðu bara salti í sár-
ið hjá gömlum manni. Hverju er ég að gleyma núna?K Katrín
lygndi aftur augunum og dró andann djúpt áður en hún svaraði.
„í fyrsta lagi nokkurnveginn öllu sem þú hefur kennt mér þessi
fimm eða sex ár sem ég hef unnið með þér,“ sagði hún lágt. „Og þá
meina ég aðallega þetta með að horfa fyrst á það sem blasir við. Það
augljósa. Smáatriðin og kenningasmíðarnar, sérstaklega þær lang-
sóttu, eiga að bíða betri tíma, manstu? Þetta Stónsdæmi er alltsam-
an voða fróðlegt og skemmtilegt og kannski hafa þeir meiraðsegja
verið að kveðast eitthvað á með þessum lögum, kallarnir, ég veit
ekkert um það. Ég hef heldur ekki hugmynd um hvernig ástarlífið
gengur hjá þessum ágætu hjónum þessa dagana. Og ég veit ekki
hvað Mikael gerði af sér til að verðskulda þennan dauðdaga.
Kannski sveik hann þau um eitthvað, kannski snerist þetta um öf-
und, peninga, græðgi, afbrýðisemi eða einhverja blöndu af þessu
öllu saman, hvað veit ég. Það á örugglega eftir að koma í ljós.
Kannski svaf hún meiraðsegja hjá honum, kannski ekki. En ég man
hver hún er, frúin, og ég man líka hver maðurinn hennar er og að
þau höfðu ágætar tekjur fyrir nokkrum árum síðan. Nokkuð
mörgum árum reyndar, áður en þau urðu hjón, en samt, þú ættir
að muna það líka,“ sagði hún og horfði ásakandi á Stefán. „Marinó
er ekki eina handboltahetjan á svæðinu.“ Stefán starði á hana eitt
eilífðar andartak áður en hann gróf höfuðið í höndum sér.
„Auðvitað,“ muldraði hann, „auðvitað. Hvernig gat ég klikkað á
þessu?“ Katrín stóð á fætur og brá sér í kápuna. Árni starði skiln-
ingsvana á þau á víxl.
„Og hvað?“ spurði hann ráðvilltur, „get ég fengið að vita um
hvern þið eruð að tala? Og hvað það er sem er svona rosalega aug-
ljóst og við erum að klikka á?“ Katrín leit á hann vorkunnaraugum.
„Við erum að tala um fyrrum atvinnumann í handbolta, sem
meiraðsegja þú ættir að kannast við. Og ég er að tala um það að
einn gestur liggur dauður í stól hér í stofunni með bjór og ælu og
slef útum allt en ekkert annað og að við erum búin að tala við hin
54
TMM 2004 • 1