Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 22

20 FRÁ SÉRA ÞORSTEINI OG SÉRA STEFÁNI
inum og reka hann inn aftur. Þetta er hart aðgöngu,
en það verður svo að vera«. Þorði fóstran ekki ann-
að en hlýða boði prests. Geta má nærri, hvernig
drengnum hafi orðið við þetta, en aldrei gekk hann
í svefni framar. Þessi sögn er höfð eftir nánustu
afkomendum séra Þorsteins.
Allir synir séra Þorsteins voru gáfumenn mikíir.
— Stefán útskrifaðist úr Hólaskóla 1798, vígöist
að Skeggjastöðum á Langanesströndum 1805 og
var þar prestur í tíu ár. Þá fékk hann Vallabrauð
í Svarfaðardal og þjónaði því í 31 ár. Hann þótti
nokkuð undarlegur í háttum og hneigður til dulvísi
eins og faðir hans; nærgætur var hann í mörgu.
Stundaði hann ýmis vísindi, en ekki er annað til
af hans hendi en rit það, er hann nefndi »Excerp-
ta«; er það í mörgum bindum og á bókmenntafé-
lagið nokkur þeirra, en sum eru að líkindum glötuð.
Svo bar við eitt sinn á áliðnum vetri, að fátækur
nágranni séra Stefáns komst í heyþrot. f nauðum
sínum fór hann að næturlagi með poka sinn inn í
fjóstóft á Völlum og tróð hann fullan af töðu, en
þegar hann fór að bisa við að koma honum út, voru
tóftardyrnar of þröngar, enda var pokinn stór og
fyrirferðarmikill. Rétt í þeim svifum kom séra
Stefán í tóftardyrnar og mælti: »Eg skal nú hjálpa
þér, Jón minn«. Tók hann fast í pokann og dró hann
út. Síðan mælti hann: »Farðu nú með pokann, Jón
minn, en komdu aldrei með hann aftur si-svona«.
Var sagt að prestur gæfi honum í pokann síðar.
Einhverju sinni komu húskarlar prests til hans
og sögðu honum, að horfið hefði allmikill trjáviðar-
raftur frá fjárhústóft og fyndu þeír hann hvergi.
Prestur mælti: »Leitið ekki fyrst«. Skömmu síðar