Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2000, Blaðsíða 13

Gísli Helgason forstöðum:
66Það er
útvarpið
Þetta gerðist fyrir rúmum aldar-
íjórðungi, á þeim tíma, sem ég
vann hjá Ríkisútvarpinu og var
með vikulega þætti þar. Skömmu áður
hafði ég verið inni á gafli hjá lands-
mönnum með þáttinn Eyjapistil og
margir vissu hver ég var.
Það var eina helgina að vorlagi, að
mig langaði út að skemmta mér. Eg
hafði nýlega keypt mér flotta skyrtu
með mjög flegnu hálsmáli og vildi
skarta henni og bringuhárunum. Ég
velti fyrir mér hvert ég ætti að fara.
Hringdi í einn vin minn og við
ákváðum að fara á Röðul og þangað
héldum við.
Þegar við komum þangað, Iíklega á
föstudagskvöldi í maí, var fagurt
veður úti og bjart, en innan dyra var
nokkuð rokkið. Við vinirnir fórum
inn, greiddum henni Helgu, sem var
þarna alltaf á peysufötunum sínum að-
gangseyrinn og síðan héldum við í sitt
hvora áttina. Ég rölti nokkra hringi
um staðinn. Gekk síðan inn á bar, og
tók mér sæti. Við hliðina á mér sat
stúlka og ég veitti henni ekkert sér-
staka athygli. Þar sem ég var í áður-
nefndri skyrtu og jakkalaus og í frem-
ur þröngum buxum, átti ég erfitt með
að geyma veskið mitt nema í handar-
krikanum. Það leið að því að ég þurfti
að ganga til salernis. Og mér fannst
ekki hægt að vera með veskið á mér.
Eitthvert hugboð sagði mér að ég
skyldi snúa mér að stúlkunni og
spjalla við hana, hún sat enn við hlið-
ina á mér og hafði frekar þokast nær
en hitt, nema þá að ég hafi fært mig
nær henni. Ég ávarpaði hana og
spurði hvort hún gæti gert mér greiða.
Ég þyrfti að fara á salernið, og hvort
hún gæti geymt fyrir mig veskið á
meðan. Hún leit á mig forviða og
sagði: “Þú veist ekkert hver ég er, og
við höfum aldrei hist”. Ég sagðist
treysta henni og ef hún brygðist
traustinu þá yrði bara að hafa það og
svo stóð ég upp, rétti henni veskið og
fór til minna þarfa.
eins og ég sé með
við hliðina á mér”
Dulítil ástarsaga
Mér dvaldist nokkuð í leiðangr-
inum. Hitti eitthvað af fólki
sem ég kannaðist við, og rölti um
staðinn. En svo ákvað ég að fara aftur
til sætis míns, og þá mundi ég ekki al-
Gísli Helgason
veg hvar ég hafði setið, enda ekki
góður í að rata um ókunn húsakynni.
Ég gekk meðfram ýmsum borðurn, inn
á barinn og mundi þá alls ekki hvernig
stúlkan leit út, enda þekki ég ekki fólk
á andlitum. Mundi bara að hún var
með ljóst hár og í hvítri stutterma-
blússu, en það voru nokkrar þannig
klæddar á staðnum. Ég sætti mig við
að hafa týnt stúlkunni og veskinu og
sem ég geng þarna um er hnippt í mig
og stúlkan dregur mig til sín og segir:
“Ég er hérna ennþá. Þú varst lengi í
burtu. Ég hélt að þú ætlaðir ekki að
koma aftur”. Ég settist hjá henni og
við fórum að tala saman. Hún sagði
mér frá lífshlaupi sínu, sem virtist
enginn dans á rósum, og mér fór að
falla einkar vel við hana. Svo atvik-
aðist það þannig að við fórum að
dansa. Annað hvort bauð hún mér upp
eða við buðurn hvort öðru upp. Ég hef
aldrei verið neinn sérstakur dansari, en
hún virtist sætta sig við mig sem dans-
herra og fljótlega fórum við að nálgast
hvort annað og hún var með styrka
handleggi, og það fóru að fara um mig
hinar ýmsustu kenndir. Þegar við
höfðum dansað, setið, dansað, spjallað
og setið á víxl, fóru orðræður okkar að
verða nokkuð heitar. Og svo kom að
því að loka átti staðnum. Þá sagði
stúlkan að hún elskaði mig og ég
sagðist elska hana, af því að ég var svo
glaður að stúlka elskaði mig. Og með
það upphófust blíðuhót mikil.
Rétt áður en staðnum var lokað
stóðum við upp og ákváðum að
fylgjast að út í nóttina. Við héldum
utan um hvort annað og náðum í yfir-
hafnir okkar og hún leiðbeindi mér
eins og hún hefði ekki gert annað en
að vera með sjóndöprum manni. Við
hittum vin minn, sem var einn og hann
ákvað að skutla okkur heim til
stúlkunnar. Svo héldum við út í bjarta
vornóttina og settumst i bílinn hjá vini
mínum, héldumst I hendur og vorum
voða hrifin. Stúlkan sagðist hafa
elskað mig í nokkurn tíma og nú
loksins hefði hún hitt mig. Ég sá fyrir
mér að nú væri ég kominn á fast og
gæti alveg hugsað mér að vera með
henni og stofna fjölskyldu ásamt henni
og börnunum hennar. Við ókum sem
leið lá heim til hennar og þá varð ég
dálítið kvíðinn, var ekkert mjög vanur
að standa í svona brasi. Þegar við
komum að húsinu, þar sem hún bjó og
ég steig út úr bílnum hjá vini mínum,
gaukaði hann því að mér að hann
ætlaði að horfa á eftir okkur inn. Þeg-
ar við vorum komin nær alveg að dyr-
unum, tók stúlkan utan um mig og
sagði: “O, hvað ég elska þig heitt.
Það er eins og ég sé með útvarpið við
hliðina á mér”. Mig brast allt í einu
kjark og ég fylgdi henni upp að
dyrunum og sagðist mundu hitta hana
seinna, ég yrði að mæta í útvarpið I
fyrramálið. Vinur minn ók mér heim.
Ég hitti stúlkuna stundum eftir þetta,
en þorði aldrei að gera neitt. Þorði
ekkert, þangað til mér var ætlaður
annar samastaður I tilverunni.
Gísli Helgason.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
13