Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.2000, Blaðsíða 33

Magnús Einarsson
SÓLARUPPPRÁS
r
Ast er SÓl sem Úlfur eltir (Gunnar Hersveinn)
Pað hafði verið sólarlaust lengi.
Bæjarbúar í Úlfagryíjunni,
sem var höfuðborg Eylands,
höfðu fyrir löngu komið sér upp
marglitu rafmagnsljósakerfi og
gleymt sólinni
enda var alltaf
rigning og dumb-
ungur úti. A Ey-
landi réðu úlfar
öllu. Flestar at-
hafnir fóru fram
innandyra í
glæsilegum höll-
Magnús um sem glitruðu
Einarsson af gulli og raf-
magnsljósum.
Ungur maður bjó i lítilli íbúð.
Hann átti fortíð. Þegar hann var
unglingur hafði hann komið sér í
ónáð hjá úlfunum. Þannig var að
hann stökkti burt grimmum úlfi, sem
hafði ráðist á gamlan mann. Hann
réðst á úlfinn og hafði betur í það
skipti. Ávallt síðan höfðu úlfarnir
lagt hann í einelti og urruðu hvar sem
hann kom og stundum sýndu þeir
tennurnar. Úlfarnir höfðu svipt hann
ærunni.
Hann var alltaf einn með sjálfúm
sér og átti það jafnvel til að tala upp-
hátt við sjálfan sig, en honum fannst
það ekki skipta máli lengur, það var
ekki við úlflausan mann að tala.
Trúin á Jesúm Krist var honum allt.
Þrátt fyrir útskúfunina átti hann það
til að fara í kirkju, en hann sat alltaf
einn.
Hann ætlaði í kirkju snemma
þennan sunnudagsmorgun.
Bíllinn var eina tómstundagaman
unga mannsins og því stífbónaður,
flottur dekurbíll sem var allur leður-
klæddur að innan. Hann ók af stað.
Kirkjan var stór með rammgerðum
hurðum, gotneskum gluggum og
háum turnum. Hún var einstæð,
gömul. Sterk og stóð á háu fjalli.
Úlfar gættu kirkjunnar. Þeir lágu
feitir og spakir kringum hana.
Bíllinn keyrði örugglega upp veginn
að kirkjuhlaðinu. Þaðan blöstu við
margar tröppur, sem lágu upp að
kirkjunni.
Klukkur klingdu stöðugt og hátt.
Inni í henni voru myndir af svínum,
ljónum og auðvitað úlfum í manns-
líki. Vitaskuld var síðan mynd af
Kristi.
Stórt visið tré var bakvið altarið og
var það hjarta kirkjunnar. Fólk í
fínum fötum gekk inn eitt af öðru.
Hann gekk inn og hann heyrði fólkið
ræskja sig mikið eins og jafnan þegar
hann kom, það litu allir undan. Kurr
var meðal úlfanna fyrir utan.
Athöfnin hófst og hefðbundnir
siðir gengu sinn vanagang eins
og alltaf. Skyndilega var hurðinni
hrundið upp, en lokað jafnharðan
aftur, þytur fór um salinn. Maður í
svörtum fötum gekk hratt inn kirkj-
una. Hann huldi andlit sitt með klút.
Hann settist við orgelið og tók að
spila af fingrum fram öðruvísi tónlist
en áður hafði þekkst, þrátt fyrir
forundran prests og kirkjugesta.
Það fór kliður um kirkjuna. And-
rúmsloftið var ógnvekjandi, rafljósin
blikkuðu og kertaljósin á altarinu
flöktu. Brátt drukknaði kliðurinn í
flóði hljómmikilla en dapurlegra tóna
orgelsins.
Ungi maðurinn hélt að þetta væri
martröð. Tónarnir bergmáluðu um
kirkjuna. Hann hélt þeir myndu her-
taka einmanabænlíf sitt. Honum leið
eins og hann væri dáinn. Hann horfði
í kringum sig ringlaður, en tók þá
eftir því að svartklæddi maðurinn við
orgelið hafði tekið af sér klútinn og
brosti til hans. Ungi maðurinn stóð á
fætur og gekk í leiðslu að orgelinu og
spurði:
“Af hverju spilar þú svona dapurt?”
“Ég er fastur í einhverju þjakandi
formi og vona að ég sleppi út úr því
með því að spila huga minn allan”,
svaraði svartklæddi maðurinn og hélt
áfram að spila. Ofboðsleg skelfing
greip unga manninn og hann hljóp að
dyrunum. Hnúkaþey gerði skyndi-
lega það sterkan að himinháar dyrnar
sviptust upp og hann hljóp út.
Sólin skein sem aldrei við honum
rétt eins og hún hefði fyrst núna
risið úr sæ. Geislarnir lýstu upp
kirkjuna. Úlfarnir ýlfruðu skelfdir og
reyndu að fela sig því að birtan gerði
þá magnþrota. Kirkjan titraði og
skalf og brot úr henni hrundu niður á
gólfið. Einhver hrópaði “jarð-
skjálfti”! Annar æpti “eldgos”!
Altaristréð féll niður og lá á
gólfinu. Alltaf spilaði sá svartklæddi
og kirkjan var að gefa sig. Glundroði
fólksins var algjör. Sumir vildu út,
en flestir skýldu sér við kirkjuvegg-
ina. Allt kom þó fyrir ekki, kirkjan
var að hrynja til grunna. Öldungur-
inn hélt áfram að spila og tár blikuðu
á hvörmum hans. Hann tók af sér
svarta frakkann og sagði við unga
manninn: “Við erum komnir út úr
hellinum!”
Þá samhljóma, sem bergmáluðu
seiðmagnað í hrynjandi veggjunum,
hafði mannlegt eyra aldrei fyrr
numið. “Það er svo langt síðan ég
hef séð sólina og ég elska lífið
loksins!” hrópaði ungi maðurinn upp
yfir sig. Öldungurinn strauk honum
hlýlega um vangann, en sagði síðan.
“Hún er hin sanna lifandi ást, ungi
maður, neisti lífsins!” Ungi
maðurinn horfði á öldunginn.
Skyndilega var eins og það rynni upp
fyrir honum ljós og hann brosti til
hans og sagði:
“Takk Bach”.
Tónarnir streymdu frá orgelinu,
stríðir, hljómmiklir og án hindr-
unar. Kirkjan var hrunin. Bergmál
veggjanna horfið og þeir héldu ekki
lengur aftur af tónaflóðinu. Það rann
niður fjallshlíðarnar og kæfði brátt
ýlfur flýjandi úlfa sem fjarlægðust
óðum.
Sólin skein skært á himni.
Magnús Einarsson.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
33