Skessuhorn - 16.12.2020, Side 70

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 202070
Mars byrjaði á venjubundinn hátt.
Þau grunaði engan veginn að í
þeim mánuði myndi lífið gjörsam-
lega snúast á hvolf. sigurbergur D.
Pálsson var nýlega búinn í lang-
þráðri aðgerð á hné, þar sem skipt
var um lið og Ólöf s. sumarliða-
dóttir hélt upp á afmælið sitt um
miðjan mánuðinn með venjubundn-
um hætti. ekkert benti til annars en
að hann myndi halda áfram í sinni
endurhæfingu og hún í sinni vinnu
við einn af leikskólum bæjarins. Þá
gerðist það, Covid-19 barði dyra og
allt breyttist. enn, tæpum níu mán-
uðum síðar glímir hann við afleið-
ingar veikindanna, sem voru svo al-
varleg að um tíma vissi hann hreint
ekkert um hvort hann færi gang-
andi í lóðréttri stöðu út af Covid-
deildinni, eða í láréttri.
Upphafið
Allt byrjaði þetta með því að
tölvupóstur barst frá vinnustað
Ólafar um að grunur gæti verið um
smit þar. starfsfólk sem fyndi ein-
hver einkenni væri því beðið um
að mæta ekki til vinnu á mánudeg-
inum. „Ég var svona asnaleg þessa
helgi,“ segir Ólöf. „ekki beinlínis
veik, en með höfuðverk, beinverki,
sífelldan kuldahroll og hitavellu.
Ég ákvað þar af leiðandi að mæta
ekki í vinnuna 23. mars sem var
mánudagur og lét vita um það. Ég
óskaði svo eftir sýnatöku en fékk
ekki. Á miðvikudeginum var leik-
skólanum lokað og ég var alltaf viss
um að þetta væri Covid þótt ég yrði
sem sagt ekkert veikari en þetta.“
sigurbergur bætir við að í byrjun
vikunnar hafi hann verið hress og
sé í dag gríðarlega þakklátur fyrir
að á þessum tíma hafi verið komin
mánuður frá hnjáaðgerðinni. „Ég
hélt smá dagbók á þessum tíma og
sé að á miðvikudeginum í þessari
sömu viku hef ég hætt við sjúkra-
þjálfunina af því að ég var eitt-
hvað lumbrulegur. Daginn eftir var
ég farin að hósta og fljótlega varð
slímið dökkt sem gat verið blóð.
Ég bað um sýnatöku og fékk nið-
urstöðuna í lok vikunnar um að ég
væri smitaður. Við pössuðum all-
an tímann að virða fjarlægð og það
smitaðist enginn í kringum okkur.
Á laugardeginum var mér farið að
líða verulega illa og fór á Covid
göngudeildina. Þar fékk ég sýklalyf
og þetta malaríulyf sem þeir voru
að prófa þarna fyrst. Daginn eftir er
ég enn verri. Við förum aftur suður.
Þá er súrefnismettunin komin nið-
ur í 74% svo ég er lagður inn. Ég er
með sykursýki en hafði gleymt að
segja frá því í upphafi, en ég tel að
það hafi ekki skipt neinu máli með
smitið.“ Ólöf bætir við að þegar
hún fær loksins að koma í sýnatök-
una, sem var 30. mars, þá var eigin-
maðurinn orðinn veikur og kominn
á sjúkrahús. Hún var ekkert undr-
andi yfir því að greinast jákvæð og
fór auðvitað strax í einangrun, sem
varði í 14. daga.
Martröðin
Þegar sigurbergur var kominn
inn á Covid-deildina tók hin raun-
verulega barátta við. bardaginn við
veiru sem fáir sem engir þekktu og
því lítið vitað hvernig ætti að ráða
niðurlögum á. Á deildinni voru 17
rúm, það voru hins vegar bara 14
sjúklingar þar á sama tíma og sigur-
bergur, enda var þetta líklega fyrsti
hópurinn sem lagðist inn. „Ég fékk
súrefni í nefið vegna þess hve mett-
unin var lítil og svo hóstaði, hóst-
aði og hóstaði ég stanslaust,“ seg-
ir hann. „Verst var að ég gat aldrei
hreinsað upp úr lungunum svo
slímið sat einhvern veginn fast í
hálsinum og olli miklum óþægind-
um og ég var alltaf að skyrpa þessu
ógeði. Til að byrja með varð ég
veikari og veikari. Var með mikla
ógleði og uppþembu, stíflaðist al-
veg svo ég kom engu frá mér og líð-
anin var djöfulleg. Það voru tekin
lífssýni hjá mér á tveggja tíma fresti
sem segir kannski eitthvað um al-
varleika málsins og hjúkrunarfólk-
ið voru algjörar hetjur og sinntu
okkur gríðarlega vel. Á þessum
tíma var afar fátt vitað um veiruna
og í raun var heilbrigðisstarfsfólk-
ið að fálma um í myrkri. ekki var
sem dæmi vitað þá að veiran gæti
líka smitast með úða og heldur ekk-
ert hvaða lyf gætu mögulega hjálp-
að líkamanum við að ráða niður-
lögum hennar. Ég heyrði læknana
ræða sín á milli hvort þeir ættu að
prófa þetta eða hitt, þeir hrein-
lega vissu bara ekkert en voru allir
af vilja gerðir að hjálpa okkur sem
þarna vorum. Þeir voru því alltaf að
gera tilraunir og alltaf að giska því
lítil þekking var til staðar. Ég hafði
farið í hnjáskiptaaðgerð fyrir mán-
uði, eins og ég sagði fyrr. Og sem
dæmi um ókunnugleikann gagn-
vart veirunni, þorðu læknarnir ekki
að gefa mér bólgueyðandi því þeir
vissu ekki hvort þau myndu hafa
neikvæð áhrif á endurbatann. svo
fljótlega fór hnéð að gagga með
gríðarlegum verkjum sem enga
lausn var hægt að fá við, sem sann-
arlega bætti ekki líðanina. svona
var ástandið einfaldlega.“
Ofsaleg hræðsla
Á tímabili vissi sigurbergur ekk-
ert um það hvort hann færi lóðrétt-
ur eða láréttur út af þessari deild.
Hann var gríðarlega mikið veik-
ur og leið mjög illa og var eðlilega
ofsalega hræddur um hvernig þetta
færi allt saman. segist hafa misst
hausinn og sálartetrið hafi átt veru-
lega bágt. Það blika tár á hvörm-
um þeirra hjóna þegar rætt er um
þetta tímabil í veikindaferlinu því
þau segjast ekkert hafa rifjað þetta
upp fyrr en nú.
„Þetta var nú ekkert flóknara
en svo að þar sem lítið sem ekk-
ert var vitað um þennan vírus, þá
var eiginlega ekkert hægt að spá
til um hvort við sem þarna lágum
inni, næðum heilsu eða ekki, og þar
voru allir á sama báti,“ segir sigur-
bergur og heldur áfram. „Á Covid-
deildinni sem ég var fyrst á mátt-
um við fara framúr þegar heilsan
leyfði og ganga um því allir voru í
sömu baráttunni. síðar var ég send-
ur á aðra deild, sem var allt öðruvísi
því þar lágu einnig aðrir sjúkling-
ar. Þá var ég heldur farin að bragg-
ast og látinn vera einn inni á her-
bergi, algjörlega aflokaður. Það var
í raun alveg ægilegt. Mikil innilok-
unarkennd, og bara hægt að ganga
nokkur skref inni í herberginu til að
hafa ofan af sjálfum sér. Í raun var
þessi dvöl ekki minni þrekraun fyrir
mig, heldur en dvölin á covid-deild-
inni. Til að byrja með sá ég fram á
ganginn í gegnum smá glugga, en
svo var dregið fyrir hann, og þá var
ég bara einn í heiminum. en það
var þó það ljós í þessu myrkri að við
hjónin vorum nýlega búin að læra
á messenger og snapp, sem betur
fer og þökkum Guði fyrir tæknina.
ef svo hefði ekki verið, hefðum við
Ólöf ekkert geta verið í myndsam-
tali eins og við gerðum reglulega,
sem betur fer. Hún var auðvitað í
einangrun og enginn gat komið
og kennt henni neitt, ef þess hefði
þurft. Ég hef alltaf hlustað mikið á
fréttir, en á þessum tíma gat ég það
hreinlega ekki. Hafði ekki einbeit-
ingu í það. Ég hlustaði ekki á talað
mál í fjölmiðlum í tíu daga. Ég var
svo eirðarlaus og hef ekki grun um
af hverju það var. Held að enginn
viti það í raun.“
Angistin heima
Á meðan sigurbergur var að berjast
fyrir lífi sínu á Covid-deildinni var
Ólöf kona hans í einangrun heima,
eins og fram hefur komið. Mátti
engan hitta eða sjá og var því alein.
„Þetta var bara rosalega erfitt,“ seg-
ir hún aðspurð um þennan tíma, og
tárin trilla niður kinnarnar. „Hann
var að reyna að bera sig manna-
lega þegar við spjölluðum saman,
en ég vissi vel að hann var logandi
hræddur, eins og við öll. Myndi
hann komast frá þessu eða fara út
af deildinni láréttur, það vissi eng-
inn. Við eigum þrjú börn og fjög-
ur barnabörn og ekkert þeirra mátti
koma í heimsókn til mín, því síður
til hans. Ég hafði ákveðið að nýta
tímann til að prjóna, því ég geri
mikið af því. en það eina sem ég
gat gert var að prjóna í hringi, ég
gat hreinlega ekkert einbeitt mér,
var algjörlega freðin. Ég prjónaði
þrettán jólasveina á meðan hann
„Það á að bera fulla virðingu fyrir þessari veiru,
hún er dauðans alvara“
segja hjónin Sigurbergur D. Pálsson og Ólöf S. Sumarliðadóttir
Ólöf S. Sumarliðadóttir og Sigurbergur D. Pálsson á heimili sínu í Borgarnesi.
Þau hjón eru afar þakklát fyrir
tæknina sem gerðu samskipti möguleg
á meðan hið versta gekk yfir. Ólöf er
hér að tala við Sigurberg á meðan
hann lá á sjúkrahúsinu.
Ólöf prjónar mjög mikið. En á meðan hún var í einangrun gat hún ekkert prjónað
nema í hringi. Hér eru nokkrir af jólasveinunum sem urðu til.