Skessuhorn - 16.12.2020, Blaðsíða 83

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 2020 83
á rjúpnaveiðar það árið. Hins vegar
var yfirleitt möndlugrautur í eftir-
mat. Mamma eldaði grjónagrautinn
alltaf með eplum. Þá skar hún fersk
epli í litla bita og setti út í grautinn.
Það var virkilega gott.“
eftir kvöldmat var farið að
opna pakkana. „Maður var ofsa-
lega ánægður ef það leyndust eins
og tvær bækur í pökkunum. Afi og
amma fengu líklega flestar gjafirnar
og svo amma eftir að afi dó. Hún
fékk gjafir frá öllum sínum börn-
um, ellefu talsins. Yfirleitt fékk hún
alltaf konfektkassa frá öllum þann-
ig að amma var með stæðu af kon-
fektkössum hver einustu jól, svo
fékk hún líka konfektkassa frá fólk-
inu í sveitinni í kring svo þetta var
almennileg stæða,“ segir Guðrún
og hlær. „Við vorum svo heppin
með það að hún amma leysti okkur
yfirleitt út með einum litlum kon-
fektkassa. Maður var því rosalega
sáttur að vera með tvær bækur og
konfektkassa þegar upp í rúm var
komið á aðfangadagskvöldi. Þá las
maður og las og borðaði súkkulaði
með, langt fram eftir kvöldi,“ bætir
Guðrún við.
„Í dag er ennþá haldið í jólahefð-
ir, bæði frá minni fjölskyldu og líka
bjarna. Vera saman, gefa nánasta
fólki gjafir, þó helst eitthvað sem er
heimatilbúið. baka Printen, en það
gerir Þorgerður fyrir mömmu sína
sem ég er afar þakklát fyrir. Loks,
áður en pakkarnir eru opnaðir, för-
um við að leiðum ættingja sem hvíla
hér í kirkjugarðinum.“
Öllum holt að vera
á heimavist
Guðrún byrjaði í Laugagerðisskóla
sjö ára gömul. Laugagerðisskóli var
heimavistarskóli og þar var hún til
16 ára aldurs. eftir grunnskóla fór
Guðrún næst á heimavistina í sam-
vinnuskólann á bifröst. „Ég fer ekk-
ert ofan af því, að það er hollt fyr-
ir krakka að fara í heimavistarskóla.
sumir hreinlega krossa sig við til-
hugsunina og segja bara guð minn
góður,“ segir Guðrún og hlær.
„Þú þarft að standa á eigin fótum,
sýna ábyrgð og læra að umgangast
aðra, læra að taka tillit. Til dæmis
á heimavistinni í Laugagerðisskóla
lærði maður ákveðinn aga. Þegar
skólinn var búinn þá kom smá frjáls
tími sem maður notaði yfirleitt
í að vera úti. Að honum loknum
kom lestími klukkan fjögur. Þá átti
maður að nýta þann tíma í að læra
heimavinnuna sína. Þetta var viss
rammi sem maður fór eftir. Mað-
ur lærði frá fjögur til sex um kvöld-
ið, þá var maður búinn með alla
heimavinnuna sína og átti þar af
leiðandi frí á kvöldin. Ég vil meina
að þetta sé öllum holt uppeldi og
þetta hef ég reynt að tileinka mér í
lífinu,“ bætir Guðrún við.
Heimavistarárin ásamt þýska
uppeldinu í Hrísdal hefur mótað
Guðrúnu á hennar vegferð í gegn-
um lífið.
Saman í 41 ár
eins og Guðrún minntist sjálf á
þá byrjaði hún að vinna nánast um
leið og hún gat gengið. Fyrst heima
í Hrísdal en seinna við hin ýmsu
störf og hefur nánast ekki stoppað
síðan. sumarið 1979 vann Guðrún
í Hreðavatnsskála og bjó á sama
tíma í starfsmannaherbergi þar fyr-
ir ofan. „Ég hef alltaf unnið mikið
yfir ævina, en ég held ég hafi aldrei
unnið eins mikið og þetta sum-
ar. Þarna var mikið líf og gott fólk
sem maður var í kringum á þess-
um tíma,“ rifjar hún upp en sumar-
ið ‘79 var sumarið sem hún kynnt-
ist bjarna sínum. „Vinur bjarna
frá borgarnesi kemur upp eftir og
býður okkur tveimur vinkonun-
um á ball í brautartungu og bauð
bjarna með sér. Við fórum því fjög-
ur á þetta ball og þarna kynntumst
við bjarni og byrjuðum í rauninni
saman þar. síðan höfum við ver-
ið saman í 41 ár,“ segir Guðrún
stolt og blaðamaður spyr í kjölfar-
ið hvort þau hafi alltaf verið ást-
fangin? „Já, sem betur fer. Við höf-
um talað um hlutina og ef það hafa
komið upp einhver mál, í sambandi
við allt mögulegt, eins og gerist og
gengur hjá fólki og hjónum þá höf-
um við rætt hlutina. Aldrei höfum
við farið ósátt að sofa og það hef-
Æskuheimilið; Hrísdalur í Eyja- og Miklaholtshreppi.
Guðrún og fjölskylda árið 2001, þegar þau bjuggu á Gunnlaugsgötu.