Skessuhorn - 16.12.2020, Blaðsíða 87

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 2020 87
Grundarfjörður er ekki milljóna
bær og ég geri mér ljósa grein fyrir
því að ég þarf að útvíkka starfsemi
mína, þar sem hér er einfaldlega
ekki nægur markaður. svo nú er ég
að æfa mig að gera video,“ segir hún
hugsi og lyftir upp fjólublárri raf-
rettu og spyr hvort blaðamanni sé
sama. Honum er það, reykir sjálf-
ur. svo Inga fær sér eitt sog. „Ég
þarf að dreifa úr mér á alheimsnet-
inu svo allir frétti og sjái hvað ég er
að gera. Það er ekki hægt að gera
uglubolla endalaust. Ég þarf því að
verða meira svona alþjóðleg. en
þetta er samt svo ólíkt vinnu lista-
mannsins. Hann fær innblástur,
vinnur úr frá því og fer af stað mitt
í allri óreiðunni, eða ekki og skapar
eitthvað. en í þessari markaðssetn-
ingarvinnu, þarf allt að vera skipu-
lagt, skref fyrir skref, ramma fyrir
ramma. Það er sannarlega ögrandi,
en ég mun ná því,“ og aftur er tek-
ið eitt sog úr rettunni. „Ég er enn
með nokkur gallerí úti í Noregi og
er að senda þangað myndir, sem er
að mörgu leyti gott, er kemur að al-
heiminum. Við sjáum til hvert þetta
leiðir.“
Hlutir á hold
„Ég er aðeins með hluti á hold í
augnablikinu,“ segir Inga íhugandi.
„Ég þarf að komast inn í samfélagið
hér, verða Grundfirðingur aft-
ur. Hér á ég ættmenni, móður og
systkini og langar til að finna mig
í samfélaginu. Ég flutti heim vegna
veikinda móður minnar. Ég missti
pabba minn fyrir mörgum árum
og vil ekki missa af því að vera hjá
mömmu þegar hún er heilsulaus.
Ég stokkaði allt upp í fyrirtækinu,
losaði mig við flestar af mínum ver-
aldlegu eigum og flutti. Ég vildi
hins vegar halda kettinum. Þurfti
að fá alls konar vottorð vegna þess,
en svo kom í ljós að hann var veik-
ur svo það varð að lóga honum. Ég
hefði ekki trúað því hversu mik-
il sorg fylgdi því.“ Hún sýgur ögn
upp í nefið og heldur áfram. „Allt í
einu átti ég ekkert, ekki einu sinni
flugmiða heim. en í dag þá bý ég í
Grundarfirði og búin að dreifa mér
út um allan bæinn. Ég er með her-
bergi hjá systur minni og mömmu.
Ég fæ að vera með keramikkið uppi
á lofti á verkstæði mágs míns og svo
er listagalleríið hér á Hrannarstígn-
um. Þannig að ég hef ekkert ákveð-
ið hvar ég set mig niður hér í bæn-
um, það verður að hafa sinn tíma.
Þarf eiginlega að finna mér hús-
næði þar sem ég get bæði búið og
starfað. Listamaðurinn fær kannski
hugmynd um miðja nótt, þá er gott
að geta bara farið í vinnustofuna og
unnið. en þetta kemur allt í ljós. Ég
er því í lausu lofti ennþá. Vonandi
rekur eitthvað gott á mínar fjörur,“
segir hún hugsi, stendur upp og fær
sér einn smók úr rettunni.
Fall er farar heill
síðasta árið sitt í Noregi bjó Inga
úti í sveit í stóru húsi, sem hún
leigði ásamt dóttur sinni. Hún seg-
ir það hafa verið dásamlegt að hafa
geta búið og starfað á sama stað.
en síðan vildi dóttirin flytja sig nær
sínum vinnustað svo Inga sá ekki
fram á að geta leigt þetta stóra hús
ein, enda var móðir hennar orðin
veik á þessum tíma svo hún varð að
taka ákvörðun. Fram hefur komið
að hún losaði sig við flestar verald-
legar eigur sínar og keypti sér flug-
miða til Íslands. en svo kom Co-
vid og allt var breytt. „Allt í einu
var ekkert flogið lengur frá Osló til
Íslands, svo ég var föst þar. en gat
fundið flug með engum fyrirvara
frá Osló til London og þaðan átti
ég svo að geta komist til Íslands.
Það var allt sett á fullt og ég náði
fluginu, fyrir einhverja lukku. en
á flugvellinum í London var vesk-
inu mínu stolið, sem mér finnst al-
veg ótrúlegt. Það var enginn á þess-
um flugvelli. Ég var að tala í sím-
ann og snéri mér aðeins frá kerr-
unni og viti menn, veskinu mínu er
stolið sem innihélt alla peningana
mína og vegabréfið. sem betur
fer var ég með símann og hringdi
í systur mína sem bjargaði mér um
peninga til að komast heim. en ég
var vegabréfslaus svo ég þurfti að
ná í íslenska sendiráðið í London
og þeir björguðu mér alveg. Ég gat
ekki farið inn í borgina til að tala
við þá, því ég átti enga peninga en
þeir höfðu samband við flugvöllinn
og sögðust samþykkja að ég færi
í gegn. Guði sé lof. svo ég komst
loksins heim og fór í fjórtán daga
einangrun. Ég ákvað að þetta væri
bara byrjun á einhverju góðu því að
mínu viti er fjölskyldan gríðarlega
mikilvæg og ég vil verða partur af
henni aftur.“
Góðar móttökur
Inga segir að móttökurnar hafi ver-
ið mjög góðar í bænum. „Grundar-
fjarðarbær bað mig um myndir sem
prýða heimasíðu bæjarins nú á að-
ventunni, sem er yndislegt. svo
fékk ég einnig verkefni frá bóka-
klúbbnum um að hanna og gera
einskonar skilti. Í öllu þessu held
ég að það skipti máli hvernig þú ert
sjálfur. ef þú gefur af þér, eru mót-
tökurnar í samræmi við það. Þetta
er einnig útlistað í markaðsfræð-
inni. Það er mikilvægt að gefa af sér
því þá dregur þú að þér og með þér
fólk sem hefur áhuga. Gefðu eitt-
hvað sem veitir gleði og þú færð
það endurgoldið. Þetta er nú ekk-
ert flóknara en það.“
Ýmsar hugmyndir
Það eru margar hugmyndir á lofti
um hvernig megi nýta húsnæð-
ið sem Inga hefur í dag undir list-
sköpunina. Hún hefur rætt við eig-
andann sem einnig er spenntur fyr-
ir því að skoða eitthvað nýtt. „Það
er frænka mín, Olga Aðalsteins-
dóttir, sem á húsnæðið og rak áður
kaffi emil hér í bænum. Nú dreym-
ir okkur um að opna menningar- og
listakaffi í þessu húsnæði. Þar væri
listamaður jafnvel að störfum sem
mörgum finnst gaman að horfa á
og myndir til sölu. einnig væri
möguleiki á að halda hér námskeið
af ýmsum toga þegar kaffihúsið
væri lokað. Þetta rými hér er alveg
gráupplagt í svona starfsemi,“ segir
Inga og horfir dreymandi í kring-
um sig. „Það er hins vegar verra
með keramikkið, það passar ekkert
hér inn, en ég mun finna á því flöt,
engin hætta á öðru. Þó ég hafi ætl-
að að taka tíma í að hvíla mig, þá
er hausinn alveg á fullu, eins og þú
heyrir, sem í raun er bara skemmti-
legt,“ og hún brosir prakkaralega.
Skrímsli og jóladagatal
Inga hefur komið víða við í list-
sköpun sinni. Fyrir nokkru hann-
aði hún skrímslabolla, sem leiddi
til þess að hún fór að gera leikföng
fyrir ketti. Upp úr því spruttu svo
leikföng og eitthvað allskonar fyr-
ir börn. Nú langar hana að koma
þessu á bók með eigin teikningum
en með texta frá einhverjum sem
það getur. „Mér finnst þetta ótrú-
lega spennandi sjálfri. Það er svo
margt hægt að gera skemmtilegt
ef ímyndunaraflið er virkjað. sjáðu
fyrir þér hvernig Dust bunny eða
rykhnoðra líður undir stól. Nafnið
kemur til af því að kettirnir týndu
heimatilbúna dótinu sem ég gerði
undir sófa og þar fór það að safna
ryki, hárspennum og einhverju
fleiru sem hefur tilhneigingu til að
enda þar. Rykhnoðrakríli gætu þá
verið dót fyrir ketti og börn.“ Inga
stendur upp og baðar út handleggj-
unum í ákafa sínum við að útskýra
þetta fyrir blaðamanni. Greinilegt
er að þetta verkefni á hug hennar
allan.
Rokkarinn
Það er farið að húma að og blaða-
maður farinn að sýna á sér farar-
snið. spyr þó um lokka í hári lista-
mannsins sem eru með allt öðrum
lit en hið gráa hár. Inga segir það
vera leifar af dreadlocks sem hún
hafi sett í hárið fyrir allnokkru. Nú
sé hún að mestu gráhærð og líki vel
við það. „Ég hef alltaf verið rokkari
og inn við beinið mun ég alltaf vera
það. en þegar einhver eldist sjálf-
ur, breytist afstaðan til aldurs, það
sama gerðist hjá mér. Því þarf rokk-
arinn að aðlaga sig. Ég er að reyna
að innleiða blandaða tækni í mynd-
listinni og vil einnig gera það í eig-
in lífi. Ég er því að breyta rokkar-
anum í pastelrokkara með blóm í
hárinu og blúndur í góðri blöndu
við allt þetta svarta og rokkaða, sem
ég hefði aldrei gert fyrir nokkrum
árum. svo hlakka ég reyndar mjög
til þess að sjá hvað þú getur gert úr
þessu viðtali, sem hefur farið út um
alla móa,“ segir Inga björnsdóttir
brosandi að lokum.
bgk
Ýmis listaverk prýða veggi gallerísins. Ljósm. tfk. Hér gefur að líta fleiri myndir. Listamanninum er ýmislegt til lista lagt. Ljósm. tfk.
Rykhnoðrar fengu nafn sitt af því að kettirnir týndu heimagerðu leikföngunum
undir sófa eða stól. Ingu langar mjög að gera bók með þessum krílum, með
teikningum og texta. Ljósm. úr einkasafni.
Glatt á hjalla á námskeiði hjá Ingu Björnsdóttur. Ljósm. úr einkasafni.
Listamenn fljúga stundum skýjum ofar, þá er gott að hafa góða fararskjóta.
Ljósm. úr einkasafni.