Skessuhorn - 16.12.2020, Síða 74

MIÐVIKUDAGUR 16. DeseMbeR 202074
„styrkleikar stykkishólms eru stað-
setningin, náttúran í kring, breiða-
fjörður og hæfileg fjarlægð frá höf-
uðborgarsvæðinu.“ Þetta fullyrð-
ir Halldór Árnason, brottflutt-
ur Hólmari, í húsi sínu í Vesturbæ
Reykjavíkur við blaðamann skessu-
horns. Það leynir sér ekki kærleik-
urinn til heimaslóða. Hann er for-
maður atvinnu- og nýsköpunar-
nefndar í stykkishólmsbæ, hag-
fræðingur að mennt en fyrst og
fremst er Halldór Hólmari. Með
nýja uppáhellinga í bollum, smá-
kökur og konfektmola á borði hefj-
ast samræður. Farið er um víð-
an völl; nauðsyn þess að skipta
um starf reglulega, kosti samein-
ingar sveitarfélaga á snæfellsnesi
og sóknarfæri stykkishólms sem
áfangastaðar.
Landsbyggðarpési
„Ég var og er mikill landsbyggðar-
pési,“ segir Halldór Árnason sem
er fæddur og uppalinn í stykkis-
hólmi. 16 ára fór Halldór í mennta-
skóla á Laugarvatn og eftir fjögur
ár þar hélt hann norður yfir heið-
ar og kenndi einn vetur í Gagn-
fræðaskólanum á Akureyri. síðan
fór Halldór í viðskiptafræði í Há-
skóla Íslands. „Ég ætlaði mér alltaf
að fara út á land strax eftir nám. Ég
var að vinna verkefni fyrir mennta-
málaráðuneytið þegar þar losnaði
staða, sem ég tók og starfaði þar
í tvö ár eftir útskrift frá HÍ,“ seg-
ir Halldór sem lauk svo meistara-
námi í þjóðhagfræði frá háskólan-
um í Uppsala 1983. „síðan þá hef
ég unnið á mörgum stöðum og haft
það að reglu að vera ekki of lengi
á hverjum stað, bara 6 til 8 ár,“ út-
skýrir Halldór og blaðamaður spyr
hvers vegna það sé? „Það eru eigin-
lega tvær ástæður. Annars vegar tel
ég það hollt bæði vinnustaðnum og
viðkomandi að breyta til, taka nýj-
um áskorunum, og hins vegar hef
ég fundið það sjálfur að þegar ég
er búinn að vera ein átta ár á sama
stað, þá er komin ákveðin rútína í
vinnuferlið og þar af leiðandi er ég
ekki að þroskast eða þróast eins og
maður ætti að gera,“ svarar Halldór
sem starfaði lengst í fjármálaráðu-
neytinu sem skrifstofustjóri eða
í tíu ár. „Þar var náttúrlega mjög
mikil og fjölbreytt vinna.“
Tölumaður
Halldór segist alltaf hafa haft mik-
inn áhuga á tölum og rifjar upp við
blaðamann þegar hann lagði bíl-
númer á minnið sem lítill gutti.
„Það byrjaði þannig að þegar ég var
krakki þá hafði ég mikinn áhuga á
bílnúmerum. Ég lagði þau á minn-
ið og skrifaði númerin niður í bók
sem ég átti. Meira að segja man ég
ennþá nokkur M númer. M var í
Mýra- og borgarfjarðarsýslu. P var
í snæfells- og Hnappadalssýslu.
Ég veit ekki af hverju ég byrjaði á
þessu, en þetta var fyrsta vísbend-
ing um mikinn áhuga á tölum,“ seg-
ir Halldór léttur í lund. Það lá því
vel fyrir Halldóri að velja viðskipta-
fræðina. Hann segir þó að námleið-
in skipti ekki öllu máli. „Þó þú farir
í eitthvert nám þá ertu ekki að læra
til ákveðins starfs. Þú færð grunn-
þekkingu með náminu sem kem-
ur sér vel víða, en svo tekur starfið
sjálft við. ef að það er áhugavert og
gefandi, þá er það ekkert síðra en
nám. Þannig þróar þú sjálfan þig og
safnar reynslu,“ segir Halldór.
Háannatími á aðvent-
unni
Halldór ólst upp við vinnu og hefur
þessi tími árs, aðventan, einkennst
af miklum vinnutörnum. „Pabbi
var símstöðvarstjóri í stykkishólmi
og ég kynntist honum best í gegn-
um vinnuna hans. Við bræðurnir og
systkinin öll fórum mjög snemma
að hjálpa til á pósthúsinu. Okk-
ur þótti það mjög skemmtilegt,“
segir Halldór um pósthússtörfin.
„Núna er aðventan framundan þá
er skemmtilegt að segja frá því, að
í mjög langan tíma þá hef ég verið
uppteknastur á aðventunni,“ bætir
hann við. „Á Póstinum í kringum
aðventuna var alltaf háannatími.
Allir að koma jólapökkum og jóla-
kortum til vina og ættingja í tæka
tíð fyrir hátíðarnar. Það var bara
endalaus vinna. seinna, þegar mað-
ur var í skóla, þá voru prófaannir og
mikill lestur á þessum tíma,“ rifjar
Halldór upp.
eins og fyrr segir var Halldór tíu
ár skrifstofustjóri í fjármálaráðu-
neytinu og lýsir hann aðventunni
á þeim tímum sem miklum ann-
atíma; stöðug vinna, frá morgni til
kvölds, allar helgar. „Ég vann mikið
með fjárlaganefnd Alþingis. Fjár-
lögin voru yfirleitt það síðasta sem
Alþingi afgreiddi rétt fyrir jól. Þá
var maður með ung börn og missti
af þessari hefðbundnu aðventu og
stemningu sem myndast í kring-
um hana. Það var oftast þannig að
maður vann mikið á aðventunni.“
Hvaðan kemur
vinnusemin?
„Líklega kemur þetta frá foreldrum
mínum. Pabbi var stöðugt eitthvað
að gera. Honum féll aldrei verk úr
hendi. sama gildir um mömmu,
hún sá algerlega um heimilið. Ég
hef oft verið að rifja það upp hvern-
ig mamma komst yfir þetta allt,
fjögur börn og heimilið. Á þeim
tíma var mikið meira um að mæð-
ur sáu um matargerð og fatnað,
bæði saumuðu og prjónuðu. svo
voru auðvitað hvorki til þvottavélar
eða uppþvottavélar. Þó það sé ekki
lengri tími liðinn, þá var þetta bara
svona. Allt tók sinn tíma,“ svarar
Halldór. „Ég var líka mjög heppinn
að fá að vera nokkur sumur í sveit
hjá afa og ömmu á bakka í Víðidal
í Húnavatnssýslu. Þar lærði mað-
ur að vinna. Það var alveg dásam-
legt að vera í sveitinni. Ég fór alltaf
einn og við vorum fjögur á bænum;
afi, amma, móðurbróðir minn og
ég. Þetta var notalegur tími,“ bæt-
ir hann við.
Hugur fylgir ekki máli
Halldór og systkini eiga saman
hús foreldra sinna í stykkishólmi,
en Gunnlaugur bróðir hans býr í
Hólminum. Þau hjónin eiga aðra
íbúð útaf fyrir sig í stykkishólmi og
segir Halldór þau hjúin vera dugleg
að dvelja þar enda eiga þau þar lög-
heimili. „Við Anna bjuggum lengi á
seltjarnarnesi og þegar við fluttum
hér í Vesturbæinn, þá fannst okk-
ur skattpeningunum betur varið í
Hólminum heldur en hér í Reykja-
vík og við erum ennþá á þeirri skoð-
un,“ útskýrir hann sáttur með sitt
skipulag. „Ég hef náttúrlega allt-
af verið mikill landsbyggðarmaður
þó ég hafi búið lengi á höfuðborg-
arsvæðinu. Það er oft dapurlegt
hve togstreita milli svæða og milli
manna getur verið mikil í þessum
dreifðu byggðum. Reyndar er búið
að sameina borgarbyggð og maður
tekur ofan fyrir því framtaki. Þrátt
fyrir tilraunir hefur ekki tekist að
sameina snæfellsnes í eitt sveitarfé-
lag,“ segir Halldór hugsi og blaða-
maður spyr af hverju hann telji sam-
einingu sveitarfélaga á snæfellsnesi
aldrei hafa gengið upp? „Það hefur
ekki hugur fylgt máli. Að einhverju
leyti er þetta rígur á milli kauptúna.
Það er svolítið dapurt ástand. Þegar
mönnum bara líður vel í sínu skinni
og eru ekki tilbúnir til þess að taka
nýjum áskorunum, þá verða engar
framfarir. Um leið og þú tekst á við
nýjar áskoranir, þá finnur þú fljótt
andlega upplyftingu. Þú verður
ánægðari með lífið og sjálfan þig
þegar þú fæst við eitthvað nýtt, eitt-
hvað sem að þér finnst skipta máli,“
svarar Halldór ákveðinn.
Til farsældar
að sameinast
Halldór er sannfærður um að það
yrði til farsældar fyrir snæfellsnes-
ið að sameinast í einu sveitarfélagi.
Það myndi gefa fleiri tækifæri til at-
vinnuuppbyggingar. „svæðin sjálf
geta haldið sínum nöfnum, stykk-
ishólmur, Grundarfjörður, Ólafs-
vík, Hellissandur,“ segir hann skýrt
og blaðamaður spyr af hverju sam-
einingin hefur gengið brösuglega.
„Þetta getur verið dálítil fortíð-
arhyggja. Þér þykir vænt um þinn
stað, vilt ekki að hann breytist eða
missi eitthvað við sameiningu, en
það eru óþarfa áhyggjur. sé horft
til Austfjarða, þar sem miklar sam-
einingar hafa átt sér stað, þá held ég
að álverið í Reyðarfirði hefði ekki
verið byggt ef sveitarfélögin hefðu
ekki sameinaðst. Atvinnusvæð-
ið var orðið grænna,“ svarar Hall-
dór. „Ég tel það vera mjög þarft
og mikilvægt fyrir uppbyggingu á
Hefur það að reglu að starfa ekki of lengi á sama stað
-Spjallað við Hólmarann Halldór Árnason
Hólmarinn Halldór Árnason.
Hjónin Anna Björg og Halldór á góðri stund í Súgandisey.
Halldór og Anna Björg ásamt börnum sínum; Ingibjörgu Jónu, Karenu Evu, Friðriki Árna og Mörtu Maríu.