Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1953, Qupperneq 200

1953
198 —
. .yfirfangavörður hefur tjáð mér,
að R. hafi hagað sér vel í hvívetna, frá
því að hann kom í hegningarhúsið,
og að öll framkoma hans hafi virzt
með eðlilegum hætti.
Um heilsufar sitt tekur R. fram, að
i apríl 1953 hafi hann reynzt i baki
með þeim liætti, að hann missti tak
á þungum hlut, sem hann var að lyfta.
Hafi hann síðan kennt bakverkjar,
einkum við áreynslu, og af þeim sök-
um leitað oftsinnis til ..., [nudd]-
læknis (í Reykjavík). Aðrar heilsu-
farslegar kvartanir komu ekki fram í
viðtölum við hann.
í júlí og ágúst 1953 kom R. nokkr-
um sinnum í Áfengisvarnarstöð
Reykjavíkur í Túngötu 5, aðallega að
því er virtist til að fá bætiefnainndæl-
ingu sér til hressingar. Aldrei varð
við komur hans þangað vart neins
konar vímu. Þess varð heldur ekki
var læknir sá, er hann mest leitaði til
og hér að framan er greindur. Hins
vegar leit hann svo á, að R. liði af
taugasleni eða einhvers konar þung-
lyndi, og af þeim sökum féllst hann
á að veita R. rúm í sjúkrahúsinu Sól-
heimum i byrjun janúar s. I. Eftir-
litsmaður R., séra . .., kveðst heldur
enga vissu hafa fyrir því, að R. hafi
neytt eiturlyfja. Benzedrin-stauta þá,
sem um getur i málsskjölum, kveðst
R. hafa fengið vegna nefstiflu.
Athugun mín á geðrænu ástandi R.
leiddi að þessu sinni ekki neitt nýtt
i Ijós. Var hann eðlilegur í viðtölum,
og komu ekki fram hjá honum nein
einkenni, er talizt geta sjúklegs eðlis.
Var hann fullkomlega rólegur í þau
skipti, sem ég talaði við hann, þótt
mér dyldist ekki, að liann hafði á-
hyggjur af handtökunni og einangr-
unin tæki á taugar hans.
Af þeim gögnum, sem ég hef haft
til stuðnings, þykir mér einsætt, að
veruleg breyting til hins verra hafi
orðið á geðrænum högum R. vorið
1953. Tel ég líklegt, að sambúðarslitin
við unnustu og barn hafi þar valdið
mestu um, þótt bakveikin kunni einn-
ig að hafa dregið úr vinnukjarki hans.
Þegar hann er orðinn einhleypur,
virðist áhugi hans fyrir starfi og
reglubundnu lífi dvina. Það á svo að
beita, að hann sjái sér sjálfur fyrir
húsnæði, býr þó um tima í húsnæði
unnustu sinnar, en fæði fær hann ó-
keypis hjá föður sínum. Á þessu sið-
asta ári leitar hann mikið sama lækn-
is, sem telur hann þjást af vöðvagigt,
almennum slappleika og vægu þung-
lvndi.
Hvort fleira en sambúðarslitin hafi
orðið til þess að valda eða auka á
þetta taugaslen hans, skal ekki fullyrt.
Það er vitað, að hann hefur fengið
nokkra benzedrín-stauta i lyfjabúð
hér í bænum, en þeir stautar hafa að
geyma talsvert magn af amfetamíni
og munu notaðir hér af eiturlyfjanot-
endum. Hins vegar neitar R. þvi að
hafa notað stauta þessa sjálfur sem
nautnalyf. Áhrif amfetamíns eru þau
að lífga og hressa i bili, en eftirköstin
eru taugaslen, almenn þreyta og önn-
ur geðræn vanlíðan. En hvort amfeta-
mínneyzla á nokkurn þátt í sjúkdóms-
mynd R., eins og hún hefur verið síð-
asta árið, skal ósagt látið. Sjálfur þver-
tekur hann fyrir að hafa neytt þessa
lyfs, og aðrir virðast ekki hafa staðið
hann að því. Það getur þvi aðeins
verið um grun að ræða, byggðan á
meiri eða minni likum.
R. F. K. er að upplagi veill maður.
Hann hefur einu sinni orðið áberandi
geðveiltur um tíma vegna amfetamín-
neyzlu. Eftir að hann var látinn laus
úr gæzluvist árið 1951, virðist hann
yfirleitt hafa komið sér sæmilega vel.
Hann kynnist heiðvirðri stúlku og fer
að búa með henni. Er sambúð þeirra
góð, en vegna húsnæðisleysis verða
þau að slíta samvistum. Þetta er R.
áfall, sem kemur losi á daglegt líf
hans. Starfsáhugi hans minnkar, og
hann fer að láta hverjum degi nægja
sína þjáningu. Loks er hanií í febrúar
s. 1. tekinn fastur vegna gruns um
þjófnaði, og síðan er varðhald hans
framlengt vegna gruns um eiturlyfja-
neyzlu, sem læknisathugun hvorki get-
ur sannað né afsannað. En verði hann
látinn laus sökum skorts á sönnunum,
ber fyllstu nauðsyn til, að honum
verði veitt félagsleg aðstoð, og þá
fyrst og fremst með útvegun ibúðar
handa honum og unnustu hans, einnig
teldi ég æskilegt, að einhverjum aðila,