Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1953, Qupperneq 211

Ályktun
samþykkt á fundi læknaráðs 5. maí 1956.
Læknaráð telur of mikil brögð að
bví, að viðskiptum við ráðið sé hagað
a bá lund, er hlýtur að verða til hnekkis
bví, að starfsemi þess fái orðið að þeim
notum, sem til var ætlazt, þá er það
Var sett á stofn, þ. e. að tryggja sem
rækilegasta athugun og réttust úrslit
mala, er varða læknisfræðileg efni.
Tilvist læknaráðs má ekki verða til
þess, Sem mjög þykir bera á, að dóm-
arar og aðrir, sem viðskipti mega eiga
v>ð ráðið, vanræki þess vegna að
kveðja sér eftir þörfum til aðstoðar og
leiðbeiningar við rannsókn og aðra
meðferð mála sérfróða lækna og láti
Sar einnig gleymast, að til eru sjálf-
kjörnir réttarlæknar, þar sem eru hér-
aðslæknar (í Reykjavík borgarlæknir),
en eðlilegast er, að fyrst sé leitað álits
beirra um öll venjuleg réttarlæknis-
fræðileg efni, enda hvarvetna greiður
a*5gangur að þeim. Læknaráði var
aldrei fyrirhugað að koma í stað þess-
ara sérfróðu aðila, heldur verða til
viðbótar þeim og taka þá fyrst við, er
beirra þjónusta hrekkur ekki lengur til.
Læknaráði hentar illa að taka að sér
alrnenn leiðbeiningarstörf um rannsókn
ntala, því að með því mundi það gera
sig meðábyrgt um tilhögun rannsókn-
arinnar og eiga síðan á hættu, að fyrir
það yrg; jagj ag úrskurða um gerðir
sjálfs sín. Sama gildir að sínu leyti um
alrnenna réttarlækna.
. Héttarrannsókn máls, er varðar lækn-
tsfræðileg efni, getur að jafnaði ekki
farið vel úr hendi, nema dómari hafi
se_r við hönd þegar frá upphafi greina-
Soðan lækni sér til leiðbeiningar og
raðuneytis um yfirheyrslur, öflun
Sagna og tilkvaðningu sérfræðinga,
eftir því sem þörf krefur, svo og til
að búa mál í hendur réttarlæknum og
læknaráði. Full þörf væri á, að í
Reykjavík væri völ á sérfróðum lög-
reglulækni, er dómarar þar og jafnvel
víðar um land ættu jafnan aðgang að
sér til fulltingis.
Eins og læknaráð er skipað, er það
mikils til of þungt í vöfum til þess að
geta tekið að sér venjuleg og brýnt
aðkallandi réttarlæknisstörf, enda hef-
ur ráðið sem slíkt engin skilyrði til að
geta leyst af hendi réttarlæknisfræði-
legar rannsóknir. Auk þess er áhættu-
samt að láta slíkar rannsóknir bíða
afskipta læknaráðs, því að tækifæri til
þeirra getur iðulega verið glatað, þeg-
ar til kasta ráðsins kemur.
Eðlileg viðskipti við læknaráð, að
því er tekur til réttarmála, eru þau,
að ekki sé að jafnaði leitað úrskurðar
ráðsins um annað en nákvæmlega til-
tekin læknisfræðileg ágreiningsefni, er
upp koma við meðferð máls, nema
dómara í einstökum mikilsvarðandi
málum þyki viðurhlutamikið að byggja
dóm sinn á læknisumsögn, þó að óve-
fengd kunni að vera, án staðfestingar
læknaráðs.
Sérstaklega telur læknaráð ótilhlýði-
legt, að fyrir það sé lagt
1) að úrskurða um atriði, er ekki
varða ótvírætt og beinlínis læknis-
fræðileg efni;
2) að svara fyrirspurnum um einföld
læknisfræðileg atriði, er hver
læknir kann um að bera, nema á-
greiningsefni sé til að dreifa;
3) að segja almennt álit sitt um lækn-
isvottorð eða greinargerðir lækna
eða rannsókn máls í heild, án þess
að spurt sé um tiltekin efnisatriði;
27