Studia Islandica - 01.06.1940, Síða 6

4
Allt frá því að P. E. Miiller ritaði fyrstur manna
um söguna í Sagabibliothek I (1817) og Konráð
Gíslason í formála fyrstu útgáfunnar (1889), hefur
mönnum komið saman um, að hún væri ein hin áreið-
anlegasta af íslendinga sögum. Guðbrandur Vigfús-
son, Finnur Jónsson og Bogi Th. Melsteð hafa metið
hana meir en Landnámu, þar sem á milli ber. F. Stan-
ton Cawley tekur ekki of djúpt í árinni, þegar hann
segir svo í formála útgáfu sinnar: „Hrafnkels saga
is generally acknowledged to be one of the best of
the whole group in faithfulness to historical fact“
o. s. frv. Samkvæmt þessari skoðun var það ekki
nema eðlileg ályktun, að sagan væri snemma rituð
og reist á fornum og traustum sögusögnum, sem hefði
verið lítið eða ekki breytt af söguritaranum. Heusler
telur hana ásamt Glúmu og Heiðarvíga sögu meðal
„mutmasslich friihe Redaktionen", sem sýni, „dass
der Sagastil den grössern Teil seines Weges hinter
sich hatte, als die Federn in Bewegung kamen“. Og
hann gerir ráð fyrir, að hún hafi verið sögð víðar en
í grennd við sögustöðvarnar: „Wir brauchen nicht
zu glauben, das ergreifende Schicksal des Goden
Hrafnkel, sein Sturz und seine Wiederaufrichtung,
sei rund 250 Jahre lang nur den Leuten im Jökulsdal
und Fljótsdal bekannt und teuer gewesen”.1) Liestöl
viðurkennir að vísu, að sagan beri nokkur merki rit-
arans (t. d., hve gaman hann hafi af örnefnum og
staðfræði), en hann telur hana samt í samanburði
við Njálu, Laxdælu og Eglu til „dei ... meir „uper-
sonlege“ sogone“.2) E. V. Gordon segir: „sagas such
as Hrafnkels saga and Bandamanna saga were
probably complete unities before they were written
down, and they cannot have been much altered as
1) Anfánge der isl. Saga, 61, 84.
2) Upphavet til den isl. ættesaga, 121, 36.