Studia Islandica - 01.06.1940, Qupperneq 53

51
fengilega. — Það hillir undir leikslokin í þessu
orðalagi.
Víða kemur það fram, að höfundurinn hefur glöggt
auga fyrir því að setja hið rétta orð á réttan stað,
þótt það láti ekki mikið yfir sér. Er ekki kostur þess
að benda nema á einstök dæmi í þessu sambandi, en
sama kemur fram í mörgum öðrum, sem annars stað-
ar eru tilfærð. Hrafnkell er sjaldan nefndur goði
í sögunni og í fyrsta sinn (fyrir utan, að viður-
nefnis hans er getið í 2. kap.) þar sem sagt er
frá liðsbón Sáms við höfðingja á alþingi: „engi
kvazk eiga svá gott Sámi upp at gjalda, at
ganga vildi í deild við Hrafnkel goða“. Virðing-
arnafn Hrafnkels á þessum stað sýnir aðstöðu Sáms:
hvernig á hann, valdalaus maður, að ætlast til, að
höfðingjar fari að veita honum lið gegn höfðingja?
Næst viðhefur Sámur orðið sjálfur í samtalinu við
Þorkel: ,,vit eigum málum at skipta við Hrafnkel
goða“. Þetta er meira en tóm kynning Hrafnkels
(til þess hefði föðurnafn og bústaður hans verið eins
vel fallið) : það er í senn bergmál af þeim svörum,
sem Sámur hefur áður fengið, en Sámi finnst þetta
líka mikið í munni: eg stend í málaferlum við einn
af höfðingjum landsins!
Mjög áhrifamikið er það, þegar Þorkell segir við
Þorgeir bróður sinn, er hann vill telja honum hug-
hvarf: „kann vera, at Þorkell leppr komi þar,
at hans orð verði meir metin“. Með því að tala um
sjálfan sig í þriðju persónu og með viðurnefninu, sem
er ekki nefnt nema í þetta eina sinn, er eins og Þor-
kell horfi á sjálfan sig álengdar og renni því meir til
rifja, hversu litlu hann ræður. Allir munu finna, hvers
setningin missti í, ef stæði: „at ek koma þar“ o.s.frv.
Á hinn bóginn verður því ekki neitað, að stíllinn
er stundum dálítið þunglamalegur, og er það rétt at-
hugað af Finni Jónssyni, að hann sé að sínu leyti varla
4*