Studia Islandica - 01.06.1940, Blaðsíða 81

79
fyrir, hvað þær eru í raun og veru, því að það verður
eitt höfuðatriði í þekkingu íslendinga á sjálfum sér
og sögu sinni fyrr og síðar, — og síðast, en ekki sízt,
að greina á milli ellibelgs sagnanna,
hins dauða fróðleiks, og hinnar síungu
sálar þeirra: snilldarinnar í stíl og frásagnar-
hætti, mannlýsinganna, mannvitsins, lífsskoðunar-
innar,— að kenna mönnum að lesa þær með dýpra
skilningi og sér til meira andlegs ávinnings. Þessum
takmörkum verður ekki gleymt, þó að það verði hlut-
verk nýrra kynslóða að sækja á þær brattari leiðir,
sem þangað liggja. Eftir því sem nákvæmari athug-
anir fleiri og fleiri fslendinga sagna leiða myndun
þeirra betur í ljós, má ganga djarflegar að verki.
Þessi ritgerð hefur að sumu leyti notið þess að birt-
ast á vettvangi, þar sem svigrúmið er frjálsara en í
formálum Fornritanna. Samt ber hún þess ærin merki,
hversu erfitt er að ganga umsvifalaust að mergi máls-
ins, eins og skoðunum manna á sögunum enn er hátt-
að. En hafi hún lagt nokkurn skerf til skilnings einn-
ar lítillar sögu og í tilbót skýrt dálítið þá rannsókna-
stefnu, sem hún er mótuð af, er hún ekki til einskis
sarnin.