Þjóðmál - 01.09.2018, Side 74

72 ÞJÓÐMÁL Haust 2018
„Vinstrið er ekki hrætt við Peterson, heldur
þær hugmyndir sem hann boðar, þar sem
þær stangast að öllu leyti á við auðkennis­
stjórnmálin,“ segir Flanagan. Hún vísar til
nýlegra atburða vestanhafs þar sem tímaritið
The Nation birti ljóð sem síðar kom í ljós að
uppfyllti ekki öll skilyrði pólitísks rétttrúnaðar
(ljóðið innihélt línur sem þekktar eru á
frummálinu sem Black English, eða talsmáti
blökku manna á tímum þrælahalds vestan­
hafs). Ritstjórar menningardeildar blaðsins
(einn þeirra prófessor í ensku við Harvard­
háskóla) skrifuðu langt og tilfinningaþrungið
afsökunarbréf og höfundur ljóðsins sendi frá
sér tilkynningu, sem að sögn Flanagan var
samblanda af afsökunarbeiðni og sjálfsvígs­
bréfi. Þá segir Flanagan að þegar þetta litla
atvik sé samþykkt sem minniháttar en leiðin­
legt frávik á veginum til fullkomnunar í húsi
hinna heilögu, þá sé eitthvað mikið að.
Flanagan tekur annað dæmi og nefnir
útgefanda The New York Times sem nýlega
átti fund með Donald Trump, forseta Banda­
ríkjanna, til að mótmæla framkomu og
viðhorfi forsetans í garð fjölmiðla. Þremur
dögum síðar var tilkynnt um ráðningu blaða­
konu sem hefur ítrekað tjáð sig um hatur
sitt á hvítu fólki, repúblikönum, lögreglu­
mönnum og loks forsetanum. Þarna er
Flanagan að vísa til blaðakonunnar Söruh
Jeong (sem hún nefnir þó ekki á nafn), sem
hefur einnig hvatt til þess að kvenkyns
álitsgjafar af hægri væng stjórnmálanna
verði útilokaðir frá opinberri umræðu. Jeong
verður ekki bara óbreyttur blaðamaður
heldur mun hún taka sæti í ritstjórn blaðsins
þar sem hún mun hafa áhrif á það hvaða
skoðanir blaðið leggur fram. Flanagan segir
að í ljósi þessa þurfi ekki að koma neinum
á óvart að samhliða hafi ný menning
hug mynda sprottið fram til að skipta út hinu
spillta kerfi.
Flanagan segir að í öllu þessu dauðaskrölti
hafi komið fram hópur hugsuða, Peterson
fremstur meðal þeirra, sem bjóði almenningi
upp á aðrar leiðir til að skilja heiminn en
þeim hefur staðið til boða hingað til.
Áheyrendahópur Peterson er stór og fjöl­
breyttur en meginþorri aðdáenda hans er
hvítir karlmenn. Þar af leiðandi telur vinstrið
að hér sé kominn fram öfgafullur her en
Flanagan hafnar þeirri hugmynd. Hún segir að
öfgahægrimenn (e. alt­right) boði auðkennis­
stjórnmál af sama eldmóði og vinstrimenn.
Með vísun í fyrri dæmi, um ljóðið í The Nation,
ráðningu Jeong á New York Times og fleiri til,
segir Flanagan að það séu aðeins draumórar
að halda að ekkert af þessu útskýri kjör
Trumps í forsetaembætti. Þá segir Flanagan
jafnframt að alls staðar í Bandaríkjunum séu
jafn margir sem bjóði við boðskap Hvíta
hússins nú um mundir og séu búnir að fá upp
í kok af þeim auðkennisstjórnmálum sem hafi
tröllriðið menningu landsins.
„Þetta er fólk sem sækist ekki eftir hugmynda­
fræði, heldur hugmyndum,“ segir Flanagan og
bætir við að margir verði sífellt betri í því að
greina hið góða frá slæmu. Hún segir jafnframt
að demókratar líti ranglega á þessa þróun
sem hættumerki en repúblikanar taki þeim, af
kjánaskap, sem sjálfsögðum hlut.
„Kannski er hættulegasti hlutinn af „ almennri
skynsemi“ í bók Petersons sá sem hann
kynnir strax í upphafi, þegar hann ráðleggur
öllum þeim sem vilja röð og reglu í lífi sínu,“
segir Flanagan.
„Stattu beinn í baki, er regla númer eitt.“