Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Qupperneq 32

Múlaþing
báðir Mjófirðingar. Pabbi þekkti vel til ævi
Elíasar og var sérlega hlýtt til hans. Hafði líf
hans ekki ætíð verið rósum stráð nema síður
væri. Þegar á bamsaldri kynntist hann því að
alast upp í fátækt foreldra sinna. Um móður
Elíasar heyrði ég lítið talað, en faðir hans,
Jónas skáld Þorsteinsson frá Skuggahlíð, var
vel þekktur maður og talsvert umtalaður. Þó
skáldinu væru mislagðar hendur í búskap og
fjármálum, var Jónas greindur vel og kunni
sitt skáldamál. Eftir hann liggja ýmis kvæði,
sem ég hef þó ekki lesið nema fá ein, en
lausavísur hans voru fleygar og mjög vel
kveðnar. Jónas var dáinn fyrir mitt minni,
en af honum gengu sögur um ýmsar tiltektir
hans, m.a. lækningar sem hann lagði fyrir
sig. Einni vísu Jónasar var nokkuð haldið á
lofti, og varð þess vart að afkomendum hans
var ekki vel við hana. Vísuna orti Jónas um
Elías son sinn á barnsaldri:
Ygglir sig með jylufas
fáa á trygga vini.
Aldrei fyllist Elías
er hann af skarfakyni
Þessi mynd sýnir Grana NK 14 bát Elíasar í Vindheimi og er tekin upp
úr 1930 í Vindheimsfjöru, drengurinn á myndinni er Guðjón Asmunds-
son frá Akureyri. Sjá má í baksýn Miðhús og Naustahvammshúsin.
Ljósm. Guðjón Elíasson, Vindheimi. Eigandi myndar: Skjala- og mynda-
safn Norðfjarðar.
Þessi kveðskapur, sem var að sjálfsögðu gam-
ansamt meinleysishjal, varð tilefni til þess að
Norðfirðingar tóku að uppnefna fólk Elíasar
og kalla það „skarfa“ eða „skarfakyn". Ein-
hvern tíma tókum við strákar á Bjargstorf-
unni upp á því að hrópa þetta uppnefni á eftir
Jóa Elíasar, reyndar oftar en einu sinni, sem
endaði með leiðindum, því Jói þoldi slíkt
áreiti og einelti illa og gerði mikið úr þessu.
Eg varð að gangast við mínum hlut í þessu
prakkarastriki og átöldu foreldrar mínir mig
þá svo eftirminnilega að ég hlaut að fyrirverða
mig. Eins og fyrr er sagt voru þeir pabbi og
Elías góðvinir og sárnaði honum framferði
mitt þeim mun fremur.
Elías og Þórunn Björg áttu framan af ævi
heima á ýmsum stöðum í Mjóafirði. Þar fædd-
ust flest bömin, sem urðu 10 talsins. Yngsta
barn þeirra, Guðnin, fæddist á Norðfírði, og
e.t.v. Guðjón, ég er ekki viss. Það slys varð
þegar þau bjuggu á Krossi í Mjóafirði og Elías
var að koma að landi af skotveiðum að einhver
sonanna greip byssu föður síns í óvitaskap og
hélt hún væri óhlaðin. Spennti hann gikkinn
þar sem systkin hans sum voru týrir og smellti
af með þeim afleiðingum að höglin sköðuðu
a.m.k. Jóhann, sem upp frá því var
fatlaður, afllaus á hendi og hand-
legg. Þessa sögu hef ég í stómm
dráttum frá pabba, en ekki var
mikið um þetta talað þegar frá
leið.
En gæfa Elíasar og konu
hans var að þau áttu barnaláni
að fagna. Böm þeirra vom dug-
andi fólk, samheldin og mikil stoð
foreldmm sínum. Þau lögðu eftir
mætti til hins sameiginlega bús
þölskyldunnar á kreppuárunum,
þann tíma sem mjög reyndi á
efnalítið fólk og bjargarskortur
var hlutskipti margra. Eg hef
minnst á Jóhann, Jóa Elíasar, sem
fatlaður var á hendi. En hann var
30