Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Síða 107

Björn Andrésson
Dálítil ferðasaga
Laugardaginn 15. júlí 19441ögðufjórtán
Borgfirðingar á þremur trillubátum, af
stað til Vopnaijarðar. Ferð þessi var
farin í þeim tilgangi að keppa við íþróttafé-
lagið Einherja í frjálsum íþróttum og knatt-
spymu, sunnudaginn ló.júlí.
Bátar og menn sem fóru í þessa ferð voru
sem hér segir:
„SVANUR“, formaður Hilmar Jónsson
og með honum voru þeir: Ami Tryggvason,
Bjöm Andrésson, Jón Andrésson og Skúli
Andrésson.
„S1NDRI“, formaður Björgvin Vilhjálms-
son og með honum þeir: Kristinn Björgvins-
son, Sigbjörn Guðmundsson, Olafur Agústs-
son og Óli Jóhannsson.
„RAN“, formaður Gunnþór Eiríksson og
með honum þeir: Þorsteinn Jónasson, Þórður
Jónsson og Einar Sigurðsson.
Lagt var af stað síðari hluta dags. Veður
var hæg austanátt, þoka niður á láglendi og
rigning. Heyra mátti á ýmsum er heima sátu,
að það væri nú hálfgerður hálfvitaskapur að
leggja upp í svona langa ferð á opnum trillu-
bátum og reyndi sumt fólk að telja okkur af
því að fara, en það mun nú helst hafa verið
sjóhrætt fólk og landkrabbar, enda létum við
það ekki neitt á okkur fá.
Logn fengum við alla leið norður en
mikið rigndi, og um tíma svo mikið að við
töldum okkur heppna að vera í bátum, því
helst héldum við, að landið myndi rigna í
kaf og svo mikið var víst að lítið sáum við
til lands, en það mun víst hafa stafað meira
af þoku en rigningu.
Þegar norður að Bjarnarey kom sáum við
hvar skip fór á undan okkur inn fjörðinn og
héldum við það vera fiskiskip frá Vopnafírði.
Við bættum nú dálítið við vélina og hugðumst
reyna að ná þessum dalli og tókst okkur að
keyra fram úr honum, er nokkuð var komið
inn á tjörðinn, en þá sáum við að þetta var
færeyskur línuveiðari.
Eftir tæplega fímm og hálfs klukkustunda
stím, vorum við á „SVAN“ komnir að bryggju
á Vopnafírði. Hinar trillumar voru dálítið á
eftir, hafði önnur þeirra orðið fyrir vélabilun
úti á fírðinum og töfðust þær því dálítið við
það. Ferðin norður hafði gengið vel að öðm
leyti en því, að „RÁN“ hafði „slegið úr“ stefn-
isrörinu, en það mátti teljast óhapp, því að
talsverðan tíma tekur að gera við það.
A bryggjunni var okkur fagnað af þeim
Önnu Guðmundsdóttur og Halldóri Asgríms-
syni og heimilisfólkinu þeirra. Eftir að hafa
gengið frá bátnunum, en þá bundum við aftan
í báta, er lágu í höfninni, fórum við heim
til þeirra og snæddum þar kvöldverð. Síðan
var okkur vísað upp í barnaskóla, en þar var
okkur ætlað að sofa í kennslustofu, um nótt-
105