Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2010, Qupperneq 151

Bréffrá síðustu öld
TIL ÁSGRÍMS GUÐMUNDSSONAR Á BREKKU - STJÖRNULJÓÐ II. Sumarið 1892
(Úr Ljóðmæli Páls Ólafssonar útg. Gunnar Gunnarson, 1944, bls. 18 - þar ritað til Amgríms í stað Ásgríms).
Stjarna kveður:
Ásgrímur, ég aldrei fæ
augum þig að líta.
Senn niun dauðinn sí og æ
samvistunum slíta.
Fyrr en ég nú fell á grund
og fjörsprettunum hætti,
vil ég þér nteð stefjum stund
stytta' af veikum mætti.
Olafur brást og allir mér,3
enda Páll minn góður.
Þá var athvarf allt hjá þér
eins og bams hjá móður.
Lífið má ég þakka þér;
það var fyrsta kynning.
Viðmótið þó verður mér
viðkvæmasta minning.
Orð þín vóru æ svo hlý
og atlot þess á milli,
umgengnin þín æ og sí
einhver mesta snilli.
En hvað bólið mitt var mjúkt.
Mig þú sjálfur græddir,
- annað var þá augað sjúkt, -
innan húsið klæddir.
Katrín færði margoft mér
nijólk á liðnum vetri.
Hún bað mig að halda' á sér,
þá heilsan yrði betri.
Henni' hef ég nú, létt í lund,
léku bros á kinnum,
þá ég sprett á grænni gmnd
gerði stöku sinnum.
En þótt leyfði' 'ið ljúfa vor
leik á grundum sléttum,
það vóru fúin feigðarspor
hjá fyrri daga sprettum.
Ungri var mér létt í lund,
lék mér oft á vorin.
Þá í nes og græna grund
greypti' eg djúpu sporin.
Þótt nú fipi fyrir mér
fótaveiki' og ellin,
kvíði' eg samt að kveðja hér
kastmelana' og svellin.
Ragnhildi, sem á mig ein,
eg hef lengst um borið.
Hver skyldi' hennar mýkja mein,
mitt þá dautt er sporið?
Reiðtygin þá sér hún sín,
sorgleg verður bráin.
Hún mun sárast sakna mín
og segja: „Stjarna' er dáin!
Sporin flest hún bar mig bezt,
hvort bjart var eða gríma.
Ánægð sezt ég upp á hest
aldrei nokkum tíma.“
Gengizt upp við glys og prjál
geta heimasætur, -
einmitt til þess átti' hún Pál
að eignast mína fætur.
Enginn þetta þarf að lá:
þúsund heimasætur
sagt var hefðu þráð hann þá
og þessa vökru fætur.
Páli ann ég manna mest.
Mínum lífs á vegi
skáldið hef ég borið bezt
bæði' ánóttogdegi.
Margt hann frægðarfet ég bar,
flaug sem ljón um gmndir.
Hann og ég til heiðurs var
hreppnum allar stundir.
Eitt er bezt, að síðar sést,
þá sést hann ekki lengur,
að aldrei sezt hér upp á hest
annar betri drengur.
Eftir dætur á ég tvær;
ósk þá vildi' ég fengi,
að hann báðar bæru þær
bæði vel og lengi.
Hann mun tíma töðu' og há
trippin í að moka
og þær báðar bera' hann þá
bezt til æviloka.
Fylgi honum langvinnt lán,
líf og gleði' og auður.
Gæðings verði' hann aldrei án,
unz hann hnígur dauður.
Að einu leyti' eg eilíf verð,
er því hvergi hnuggin,
ég hlýt að fylgja' í hverri ferð
honum eins og skugginn.
Skjótt þá bregða skal á Ieik,
skipta fáum orðum,
en reyna sig við Brún og Bleik,
sem beztir þóttu forðum.
Gott er að skilja' á góðri stund;
glöð ég legg á veginn,
veit mér gefur gull í mund
glíman hinum megin.
Eg er viss um að ég kemst
upp á himna salinn
og þar verð í flokki fremst
fegurst STJARNA talin.
! Þá er Ólafur á Stóra-Bakka hafði veitt
afsvar um fóður, bauðst Asgrímur að
taka Stjömu.
149