Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 27

Danslist.
Því miður hafði jeg aldrei lært að dansa, en var hinsvegar skotinn í stúlku, sem sjaldan lætur
sig vanta á dansleiki. Það er upphaf sögu þessarar. Jeg átti engan kost á að kynnast henni á annan
hátt, svo að jeg herti upp hugann og skrifaði mig með skjálfandi hendi á balllista, ef ske kynni að
lukkan, fyrir einhver misgrip, yrði mjer hliðholl, og ljeti mig ná tali af þeirri, sem hjarta mitt þráði.
Kjól átti jeg engan, og hafði aldrei í slíkan galla komið, en kunningjar mínir, sem voru, eða þóttust
vera, mjer veraldarvanari, sögðu, að öðruvísi uppdubbaður þyrfti jeg ekki að bera við að koma á slíka
samkomu. Eftir margar heimsóknir hjá Heródesi, Pílatusi og fleiri ámóta stórhöfðingjum, fjekk jeg
samt kjól, sem var að öllu leyti fyrsta flokks, nema hvað hann var ískyggilega við vöxt, það getur þó
stundum verið gott og praktiskt, en bara ekki hjer, því hjer var fyrst og fremst um að gera að vera
hinn spengilegasti. Jeg dó þó ekki ráðalaus fremur en endranær, heldur gekk rakleitt inn í eina beztu
veiðarfæraverslun bæjarins og fjekk mjer þar færeyjapeysu, sem fullyrt var við mig, að væri alveg
príma, og hygg jeg, að það hafi hún líka verið „til síns brúks“. Er jeg nú hafði íklæðst henni og skyrtu
þar utan yfir fylti jeg sæmilega út í kjólinn og tók mig „bara so vel“ út, að því er ein frænka mín sagði,
sem jeg kallaði til að dæma um minn ytra mann. Jeg komst á ballið og löngun míns hjarta var þar
auðvitað mætt í allri sinni dýrð og vel það. Dansinn byrjaði, og jeg, sem var á lágu stigi í fótament-
inni, hjekk auðvitað úti í horni, og horfði á hina og þessa dela leggja handleggi sína utan um mitti
hennar, en reiðin sauð niðri í mjer. Klukkan mun hafa verið um 11, þegar stór og fönguleg frú (ca. %
tonn) býður mjer upp. Jeg blikna og blána á víxl og afsaka mig og segist ekkert kunna, en hún krækir
mig út á gólfið og segir: „Þennan Sjaleston verðið þjer þó að dansa við mig“. Jeg út í þvöguna, og
hvað fram fór á gólfinu veit jcg ekki þann dag í dag, hitt veit jeg, að hitna tók mjer í þeirri færeysku.
„Þjer dansið jú glimrandi“, sagði frúin. „Hm“, sagði jeg til að segja eitthvað. „Jeg tók fáeina dans-
tíma í institúti í Húll í fyrra, en er orðinn óvanur aftur“. Ekki var frúin fyr búin að sleppa mjer, en
blómarós ein, rjettu megin við þrítugt, bauð mjer upp með brosi, sem jeg man að snjeri upp og niður
á andlitinu. Jeg afsakaði, að nú gæti jeg ekki meira. „Æ, þjer verðið að dansa þennan Black Bottom
við mig — þjer dansið svo yndislega". Jeg er altaf hlýðinn, þegar fagrar konur eru annarsvegar, og
streymdi af stað, þótt aldrei hefði jeg heyrt dansinn nefndan fyrr. Jeg gekk og vaggaði og varð, þótt
skömm sje frá að segja, stundum að aka mjer, því mig var farið að klæja þar sem sú færeyska kom
við mig beran, ofarlega á bakinu. Síðan settist jeg niður og hrósar daman mjer með fleðubrosi fyrir
það, hve vel jeg færi og hve elegant jeg hreyfi mig. Ekki hafði jeg lengi setið, þegar stjarna augna
minna kemur til mín og fer að tala utan að því, hve unaðslegt það sje í Tango að hafa sólídan kropp
til að styðja sig við, og nokkuð er það, að jeg dirfðist að kalsa það við hana, hvort við ættum að reyna
Tango næst. Fór svo, að jeg dansaði alla dansana, sem eftir voru, og skildi ekkert í, hve vel það gekk,
því sömu voru hreyfingarnar hjá mjer hvað sem dansarnir voru nefndir, nema hvað jeg bara akaði
mjer misjafnt eftir því, hvar sú færeyska hreldi mig í það skiftið. Mín elskaða virtist vera farin að
taka eftir mjer, og voru vonir mínar því hinar bestu, þegar ballið hætti. Næsta dag pantaði jeg mjer
kjól, einn af þessum 340 kr., og hafði jeg þó sannarlega ekki efni á því, en á næsta balli ætlaði jeg að
láta til skarar skríða, úr því að jeg kunni alla dansa. Úr þessu varð mánuði seinna og var mín heitt-
af mjer að segja yður ekkert, því ennþá er langt þangað til jeg læt prenta æfiminningar mínar, og við
þurfum að eignast þjóðnýta menn í viðbót við okkar Tryggva, áður en sú bók kemur út“.
Jeg þurkaði af mjer svitann, því hitinn var alveg steikjandi þarna inni í ráðherraherberginu.
Ráðherrann horfði beint til himins og sagði svo með mestu hægð: „Með ráðvendni, sparsemi,
hógværð og bænrækni má komast fjarska langt í lífinu, en .... Kom inn .... Hver andskotinn er nú
að ónáða okkur?“ Það var nefnilega barið á skrifstofuhurðina heldur en ekki harkalega og inn rudd-
ist .... Nei .... jeg segi það ekki .... jeg læt heldur hengja mig en segja frá því .... því jeg er
vinur Jónasar og Tryggva .................
Jeg sá, að jeg mundi ekki hafa meira upp úr krafsinu í þetta sinn, kvaddi í snatri og þaut í ein-
um spretti alla leið niður í prentsmiðju, til að láta þetta á þrykk út ganga áður en prentfrelsislögin
verða numin úr gildi. Eyvindur.
23